چراغ های رنگین
جایی را می بینیم که چراغان کرده اند و آئینه بندان نموده اند و چراغهای رنگارنگ را با طرز زیبائی در کنار یکدیگر قرار داده اند. این مکان، چراغهای ثابت دارد، چراغهای گردان دارد، چراغهائی که چشمک می زنند و خاموش و روشن می شود. چراغهائی که همیشه روشن است. با مشاهده چنین جایی خرد می گوید: چراغان کننده ای در کار است بسیار خوش سلیقه و دارای حس ابتکار. اکنون به چراغانی آسمان می نگریم؛ آن هم چراغانی که نه آغازش پیدا و نه انجامش آشکار است. چراغانی که ستارگان گوناگون در کنار هم چیده و هر دسته ای به شکلی آورده شده اند: دسته ای را مانند خوشه انگور ساخته اند و دسته ای را به شکل ترازو قرار داده اند. دسته های دیگر را به شکل جانوران گوناگون در آورده اند. چراغهائی را در جای خود میخکوب کرده و چراغهائی را رنگین کرده اند. هزارها چراغ را به طرز بدیعی آراسته و نقش و نگاری از نور، آشکار ساخته اند.
عقل سالم می گوید: این چراغانی نامحدود و پایدار، چراغان کننده ای دانا و توانا دارد. آیا انصاف می گوید که این چراغانی خود به خود پیدا شده؟! چراغهای این چراغانی از کجا آمده؟! یا این ترتیب را در میان چراغها چه کسی قرار داده است؟! چنین مهندسی جز خداوند بزرگ نمی باشد.
Sources :
سید رضا صدر- نشانه هایی از او- ج 1 ص 39-38