علت نبود دلزدگی در بهشت
قرآن در مورد قیامت می گوید: «لایبغون عنها حولا» (کهف/108) چون این توهم در ذهن اشخاص پیدا می شود که حالا ما بهشتها رفتیم، بهشت برای انسان یک سال، دو سال، ده سال، صد سال، هزار سال لذت داشته باشد، بعد عادی می شود، وقتی عادی شد دیگر خستگی آور می شود «و انسان می گوید» عجب جای ملالت آور و خستگی آوری است! قرآن می گوید: «لایبغون عنها حولا» غصه این را نخورید، اگر کسی آنجا بیاید دیگر تحول از آنجا را نمی خواهد.
در اینجا راز مطلب را بهتر روشن می کند، می گوید: سر مطلب این است که مهماندارش خداست. محال است انسان از خدا بیزار شود و غیر او را بخواهد. از هر چیزی بیزاری پیدا می شود برای اینکه انسان می خواهد به خدا برسد، همین قدر که یک ارتباط و اتصالی به او پیدا کرد، آن وقت ارزش بهشت برای او این نیست که آنجا خوردن و پوشیدن و لذت جنسی هست، ارزشش این است که سفره کرامت و پذیرایی اوست، حس می کند و تا ابد هم حس می کند که دارد به دست او پذیرایی می شود. این دیگر خستگی آور نیست. «قد احسن الله له رزقا؛ خداست که برای او رزق و روزی را نیکو گردانیده است» (طلاق/11). این همان مقام رضوان الهی است که اگر کسی به مقام رضوان الهی برسد، به مقامی که خدا از او راضی باشد و او به مقام رضای پروردگار برسد، برای او تنها چیزی که هدف و مقصد است رضوان پروردگار است، که در آیات متعدد قرآن روی این موضوع تکیه شده است «و رضوان من الله اکبر» (توبه/72).
Sources :
مرتضی مطهری- آشنایی با قرآن 8- صفحه 60 و 61