سیستم خون سازی
اگر ضربتی بر پیکر شما وارد آید و یا آسیبی برسد که در اثر آن شکافی یا شکافهائی در بدن شما پیدا شود و خونریزی دست دهد و مقداری از خون شما بیرون ریخته شود بایستی مجاری خون مقداری خالی بماند و خلاء در داخل آنها راه یابد. ولی این موضوع هیچوقت محقق نخواهد شد و خلاء را در رگهای پیکر شما راهی نیست: چرا؟ چون به زودی سه تحول معجزه آسا در پیکر شما پیدا می شود و این نقیصه جبران می گردد.
1. فورا تمام عروق و رگهای ریز و درشت، به مقداری که از حجم خون کاسته شود، منقبض میگردد. آری موجودی که این رگها را ساخته است پیش بینی این روز را کرده و برای رگها حالت ارتجاعی قرار داده است.
2. شما تشنه می شوید، آب می خورید، آب بزودی، داخل خون می شود. در اثر آن خون رقیق تر می گردد ولی در برابر حجم خون، زیادتر شده، جبران نقیصه را می کند و انقباض رگها برطرف می شود. این دو جبران موقتی می باشند. سپس نوبت به جبران اساسی میرسد. جبران اساسی کدام است؟
3. دستگاههای خونسازی بدن با فعالیتی، هرچه بیشتر، شروع به ساختن خون می کنند. از قندی که در کبد ذخیره شده، کمک می گیرند. از چربی زیر شکم، کمک می گیرند. شما گرسنه می شوید. غذا می خورید. از مواد غذائی که خورده اید کمک می گیرند و فعالیت خود را ادامه می دهند تا زمانی که این نقیصه کاملا برطرف گردد.
آیا رگهای پیکر ما، خونریزی را از کجا می فهمند؟ آیا چه کسی به آنها فرمان انقباض می دهد و چگونه فرمانی است که رگها نافرمانی نمی کنند؟! آیا در این موقع، چه کسی تشنگی را ایجاد می کند؟ آیا پیکر انسان می داند که آب، حجم خون را بیشتر می کند؟ هرگز. میلیون ها انسان هوشیار این دقیقه علمی را نمی دانستند و نمی دانند. پس پیکر فاقد شعور یقیناً نمی داند. آیا چه کسی قبلا به کبد دستور ذخیره قند را داده است و راه ذخیره کردن قند را به وی تعلیم داده است؟ آیا کدام مهندس عالی مقامی در این هنگام دستگاههای خونسازی را به کار می اندازد؟ آیا دستگاههای خون سازی را که راهنمائی می کند که از ذخیره کبد، از چربی زیر شکم، از جاهای دیگر استفاده کنند؟ آیا چه کسی این همکاری شگفت انگیز را میان این اعضا برقرار کرده است؟ آیا عقل باور می کند که فکری در این نظم و ترتیب به کار نرفته است؟ آیا طبیعت فاقد علم، فاقد شعور، توانائی انجام این کارهای علمی را دارد؟ هرگز.
اینها تنها نشانه حکمت نامتناهی و علم نامتناهی و قدرت نامتناهی پدیدآورنده انسان می باشد. پدیدآورنده ای که تمام دقایق زندگی انسان، تمام حالات، در تمام زمانها، از نظرش محو نمی شود. او همیشه همه چیز را می داند و می بیند و می شنود و نگهداری می کند و راهنمائی می کند.
Sources :
سید رضا صدر- نشانه هایی از او- ج 2 ص 16