نیازمندی همه پیامبران به شفاعت رسول اکرم
راجع به مقامات و درجات حضرت پیامبر اکرم محمد (ص)، و شفاعت ایشان و توسل و نیاز جمیع پیغمبران به ایشان از آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی (ع)، چه در دنیا و چه در آخرت، روایات بسیار وارد است و از آیات و روایات استفاده می شود که آن حضرت دارای درجه ای از قرب و منزلت هستند که جمیع خلایق حتی انبیاء و اولیاء در سیر و سلوک الی الله و رفع موانع و مشکلات طریق و در شفاعت دنیوی و اخروی و تکوینی و تشریعی به حضرتش نیازمند هستند و انبیاء اولوالعزم که صاحب شریعت و کتابند به آن حضرت متوسل می شدند و خداوند را به آن حضرت سوگند می دادند و ایشان را شفیع قرار می داده اند -خود و اهل بیت ایشان را- تا خداوند به برکت آنها بر آنان رحمت می فرستاد.
انجیل برنابا و شفاعت مطلقه رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
در انجیل برنابا که متقن ترین اناجیل است علاوه بر آنکه در مواضع عدیده، بشارت به مقدم و نبوت حضرت محمد رسول الله داده است در دو جای از آن صریحاً مقام شفاعت آن حضرت را در روز بازپسین و نیاز جمیع پیامبران و خلایق را به معاونت و شفاعت و رحمت آن حضرت ذکر می کند:
اول: در فصل پنجاه و چهارم یعنی سوره قیامت مطالبی گوید تا می رسد به آیه 7:
7ـ آنگاه خدای زنده کند، پس از آن باقی پیغمبران خود را که زود باشد بیایند همه ایشان پیروی کنان به آدم.
8ـ پس دست رسول الله را ببوسند و خودشان را قرار دهند در سایة نگاهبانی او.
9 ـ آنگاه خدای زنده کند باقی پاکان را که فریاد می زنند به یاد آر ما را ای محمد!
10ـ پس بجنبش آید مهربانی در رسول الله از فریاد ایشان.
11ـ و نظر می نماید در آنچه او را باید کرد ترسان از برای خلاص ایشان.
12ـ آنگاه زنده کند خدای پس از آن هر مخلوقی را، پس می گردد به سوی هستی نخستین خود.
13ـ و زود باشد که علاوه از برای هر یک نیروی نطق باشد.
14ـ آنگاه خدای زنده کند انداخته شده گان را همه آنان که وقت برخاستن ایشان سایر خلق خدای می ترسند، به سبب زشتی دیدار ایشان.
15ـ و فریاد می کنند ای پروردگار خدای ما! وا مگذار ما را از رحمت خود!
16ـ و پس از این خدای برخیزاند شیطان را که زود باشد هر آفریده در وقت نگریستن به سوی او مثل مرده شود از ترسیدن، از هیئت دیدار هولناک او.
17ـ آنگاه یَسوع (نام عیسی بن مریم است) فرمود: امیدوار به خدای هستم که نبینم این هول را در آن روز.
18ـ به درستی که رسول الله تنها از این دیدارها نمی هراسد؛ زیرا که نمی ترسد مگر از خدای تنها.
Sources :
سید محمد حسین حسینی طهرانی- معادشناسی جلد 9- صفحه 162-165