اولیاءالله که از پاکترین پاکان بودند لذتشان در این بوده که با خدای خودشان سخن بگویند، همه اش از تقصیر و کوتاهی خودشان، از گناه خودشان که گناه آنها به نسبت ما ترک اولی است و از ترک اولی هم یک درجه بالاتر است سخن بگویند. «حسنات الابرار سیئات المقربین».
دعای ابوحمزه را بخوانید ببینید امام سجاد (ع) با خدای خودش چگونه حرف می زند؟ چه جور ناله می کند، «انین المذنبین احب الی من تسبیح المسبحین». این دعای ابوحمزه، ناله علی بن الحسین است، اندکی با این ناله بنده پاک خدا آشنا بشویم. اینها لذتشان در این بود که وقتی با خدای خودشان حرف می زنند همه اش از نیستی خودشان، از فقر خودشان، از احتیاج و نیاز خودشان، از کوتاهی کردن های خودشان بگویند.
همه اش می گویند خدایا آنچه از من است کوتاهی است و آنچه از توست رحمت و لطف است، «مولای مولای اذا رایت ذنوبی فزعت و اذا رأیت کرمک طمعت» دعای ابوحمزه ثمالی) از علی بن الحسین است، خدای من، مولای من، آقای من! چشمم که به گناهان خودم می افتد، خوف و فزع و ترس مرا فرا می گیرد اما یک نظر که به تو می کنم، رحمت تو را که می بینم، رجاء و امید در دل من پیدا می شود. من همیشه در میان خوف و رجاء هستم، به یک چشم به خودم نگاه می کنم، خوف مرا می گیرد، به چشم دیگر به تو نگاه می کنم، رجاء بر من غالب می شود. بله آنها چنین بودند.