دعای امام سجاد علیه‌السلام در پناه بردن به خداوند از شر جهنم
حضرت سید العارفین و سند الساجدین امام سجاد (ع) در ضمن دعای بعد از نماز شب، در مقام مناجات به درگاه حضرت ذوالجلال عرض میکند: «اللهم إنی أعوذ بک من نار تغلظت بها علی من عصاک، و توعدت بها من صدف عن رضاک. و من نار نورها ظلمة، و هینها ألیم، و بعیدها قریب. و من نار یأکل بعضها بعض، و یصول بعضها علی بعض. و من نار تذر العظام رمیما، و تسقی أهلها حمیما! و من نار لا تبقی علی من تضرع إلیها، و لا ترحم من استعطفها، و لا تقدر علی التخفیف عمن خشع لها و استسلم إلیها! تلقی سکانها بأحر ما لدیها من ألیم النکال و شدید الوبال. و أعوذ بک من عقاربها الفاغرة أفواهها، و حیاتها الصالقة بأنیابها، و شرابها الذی یقطع أمعآء و أفئدة سکانها، و ینزع قلوبهم! و أستهدیک لما باعد منها و أخر عنها. اللهم صل علی محمد و ءاله، و أجرنی منها بفضل رحمتک، و أقلنی عثراتی بحسن إقالتک، و لا تخذلنی؛ یا خیر المجیرین! إنک تقی الکریهة، و تعطی الحسنة، و تفعل ما ترید، و أنت علی کل شیء قدیر ـ الدعآء؛ بار پروردگارا! من پناه می برم به تو از آتشی که تو غلظت و سنگینی نموده ای به سبب آن بر کسی که معصیت تو را کرده است، و تهدید فرموده ای به سبب آن کسی را که از راه رضا و خشنودی تو بازگشته است. و از آتشی که نورش ظلمت است، و آسانش دردناک است، و دورش نزدیک است. و از آتشی که پاره ای از آنرا پاره دیگر بخورند، و برخی از آن بر برخی دیگر حمله ور شوند و از آتشی که استخوانها را پوسانیده و خاکستر کند و به ساکنانش از آب حمیم و داغ بیاشاماند! و از آتشی که رحمت و شفقت نمی آورد بر کسیکه بسوی او تضرع و زاری کند، و رحم نمی کند بر کسی که از او طلب عطوفت و مهربانی نماید، و قدرت ندارد بر کسی که نسبت به او خشوع و فروتنی نموده است و فرمان او را برده است تخفیف دهد! آتشی که با ساکنانش به گرم ترین درجه حرارتی که دارد (از عذاب های دردآورنده که برای عبرت دیگران بکار برند و از شدائد و سختی ها بهره کافی داشته باشد) برخورد و تلاقی کند! و پناه می برم به تو از عقرب های جهنم که دهانهای خود را بازکرده اند، و از مارهای جهنم که با نیش های خود میزنند، و از آشامیدنی های جهنم که روده ها و امعاء را پاره پاره کنند، و دل های ساکنان آنرا قطعه قطعه نمایند، و دل هایشان را ازجا بر کنند! و من از تو ای پروردگارم! هدایت و راهنمائی می طلبم بسوی آن چیزی که از جهنم دور کند، و آتش را بگرداند. بار پروردگار من! بر محمد و آل او درود بفرست، و پناه ده مرا از آن آتش در پناه فضل رحمت خود، و درگذر از لغزش های من به نیکوئی گذشت خود، و مرا خوار و ذلیل مگردان؛ ای بهترین پناه دهندگان! تو هستی که از هر کار مکروه و ناپسندی نگهداری و حفظ میکنی، و حسنه و خوبی را مرحمت میفرمائی، و آنچه بخواهی بکنی میکنی، و تو بر هر کار توانائی» (صحیفه سجادیه، دعای سی و دوم).
Sources :
سید محمد حسینی تهرانی- معادشناسی 10- صفحه 230-232