روایاتی پیرامون ذکر و یاد خداوند
تذکر یعنی انسان باید همیشه متذکر الله و به یاد خدا باشد و هیچگاه مسئولیت و بندگی خویش را در برابر پروردگار متعال فراموش نکند، زیرا هرکس خدا را فراموش کند در نتیجه خود را فراموش کرده و از خود بیگانه شده و در وادی غفلت سرگردان خواهد شد. قرآن کریم می فرماید: "و لا تکونوا کالذین نسوالله فأنسیهم أنفسهم"(سوره حشر/ آیه19)، همانند کسانی که خدا را فراموش کرده اند مباشید که در نتیجه خدا شما را با خودفراموشی گرفتار خواهد کرد ( یعنی گرفتار بیماری از خودبیگانگی می شوید). و در جای دیگر می فرماید: "الذین یذکرون الله قیاما و قعودا و علی جنوبهم" (سوره آل عمران/ آیه 191)، «آن ها که خدا را در همه حال یاد می کنند، چه در حال قیام و چه حال نشستن و چه در حال خوابیدن و استراحت».
در روایات نیز بر مسأله ذکر بسیار تأکید شده است که در این مورد به فرازهایی از کلمات امیرالمومنین علیه السلام اشاره می شود:
"أفیضوا فی ذکر الله فإنه أحسن الذکر"، دائما به یاد خدا باشید که بهترین ذکر ها است.
و در جای دیگر می فرماید"إن الله سبحانه و تعالی جعل الذکر جلاء للقلوب"، خداوند یاد خویش را وسیله پاکی و صفای دل ها قرار داده است. سپس می فرماید:
"و إن للذکر لأهلا أخذوه من الد نیا بدلا فلم تشغلهم تجاره و لا بیع عنه.."، به درستی که یاد خدا اهلی دارد که آن را به جای رزق و برق دنیا برگزیده اند و هیچ تجارت و
داد و ستدی آن ها را از یاد او باز نمی دارد. و در خطبه همام نیز می فرماید: ".....«یصبح و همه الذکر"، از نشانه های پرهیزکاران این است که شب را به روز می آورد و تمام فکرش یاد خدا است. و درباره یاران و خاندان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم فرمود:
".....اذا ذکر الله هملت إعینهم حتی تبل جیوبهم و مادوا کما یمید الشجر یوم الریح العاصف خوفا من العقاب و رجاء للثواب"، هنگامی که نام خدا برده می شد چنان چشم آن ها اشک بار می شد که گریبانشان تر می شد و مانند بید که از شدت تندباد به خود می لرزد، می لرزیدند. تمام این ها به خاطر ترس از کیفر و امید به پاداش الهی بود. و در جای دیگر می فرماید:
"ذکر الله دواء أعلال النفوس"، یاد خدا داروی بیماری های نفوس است. و نیز می فرماید:
"علیک بذکر الله فإنه نور القلب"، همیشه به یاد خدا باش که آن نور دل است. و نیز می فرماید:
"ذکر الله دعامه الأیمان و عصمه من الشیطان"َ، ذکر خدا ستون ایمان و نگاه دارنده از وسوسه شیطان است.
Sources :
محمدرضا مهدوی کنی- نقطه های آغاز در اخلاق عملی- از صفحه 87 تا 89