پیمان شکنی یهود

تفکر در آیات قرآن براى هر انسان پاکدل و حقجویى روشن کننده راهها است و با مطالعه این آیات مى توان به صدق دعوت پیامبر اسلام (ص) و عظمت قرآن پى برد، ولى این حقیقت را تنها کسانى درک مى کنند که قلبشان بر اثر گناه تاریک نشده باشد، بنابراین جاى تعجب نیست که فاسقان و آلودگان به گناه و آنها که از اطاعت فرمان خدا سر باز زده اند هرگز به آن ایمان نیاورند.
آیات قرآن حاکی است که خداوند از امم پیشین عموما و امت بنی اسرائیل خصوصا پیمان گرفته است که به پیامبر خاتم ایمان بیاورند ولی یهودان، منکر چنین پیمانی شدند و در این مورد خدا آنان را چنین توبیخ کرد: آیا هر بار آنان پیمانى با خدا و پیامبر بستند جمعى از آنها آن را دور نیفکندند و با آن مخالفت نکردند؟! «أ و کلما عاهدوا عهدا نبذه فریق منهم؛ مگر نه اين بود كه [يهود] هر گاه پيمانى بستند گروهى از ايشان آن را دور افكندند.» (بقره/ 100)
آرى «بل أکثرهم لا یؤمنون؛ اکثرشان ایمان نمى آورند.» خداوند از آنها در کوه طور پیمان گرفت که به فرمانهاى تورات عمل کنند ولى سر انجام این پیمان را شکستند و فرمان او را زیر پا گذاردند. و نیز از آنها پیمان گرفته شده بود که به پیامبر موعود (پیامبر اسلام که بشارت آمدنش در تورات داده شده بود) ایمان بیاورند به این پیمان نیز عمل نکردند. یهود "بنى نضیر" و "بنى قریظه" هنگام ورود پیامبر اسلام به مدینه نیز با او پیمان بستند که لا اقل به دشمنانش کمک نکنند، ولى عاقبت این پیمان را هم شکستند و در جنگ احزاب با مشرکان مکه بر ضد اسلام همکارى کردند.
اساسا این شیوه دیرینه اکثریت یهود است که به عهد خویش پایبند نیستند و هم اکنون نیز به روشنى مى بینیم که هر گاه منافع صهیونیستها و اسرائیل غاصب به خطر بیفتد، تمام عهدنامه هاى خصوصى و جهانى را زیر پا گذارده، و با بهانه هاى واهى همه را به دست فراموشى مى سپارند. آخرین آیه مورد بحث، تاکید صریحتر و گویاترى روى همین موضوع دارد مى گوید: «و لما جاءهم رسول من عند الله مصدق لما معهم نبذ فریق من الذین أوتوا الکتاب کتاب الله وراء ظهورهم کأنهم لا یعلمون؛ هنگامى که فرستاده اى از سوى خدا به سراغ آنها آمد و با نشانه هایى که نزد آنها بود مطابقت داشت، جمعى از آنان که داراى کتاب بودند کتاب الهى را پشت سر افکندند، آن چنان که گویى اصلا از آن خبر ندارند.» (بقره/ 101)
تا آن زمان که پیامبر اسلام (ص) مبعوث نشده بود علماى یهود، مردم را به آمدنش بشارت مى دادند و نشانه ها و مشخصات او را بر مى شمردند اما هنگامى که به رسالت مبعوث گشت آن چنان از محتویات تورات، رخ برتافتند که گویى هرگز آن را ندیده بودند و نخوانده بودند. آرى این است نتیجه خودخواهى و دنیا پرستى که انسانى را که در آغاز از مبلغان سرسخت حق بوده به هنگام رسیدن به آن در صف دشمنان آشتى ناپذیر قرار مى دهد. وقتی «ابو صلوبا» یهودی به پیامبر (ص) گفت: «چیزی نیاورده ای تا آن را بشناسیم و خدا درباره ی تو چیزی فرو نفرستاده، تا از تو پیروی نماییم.» وحی الهی در رد گفتار او چنین وارد شد: «و لقد انزلنا إلیک آیات بینات و ما یکفر بها إلا الفاسقون؛ ما به سوی تو آیه های روشن فرو فرستاده ایم و جز گروه فاسق به آن کفر نمی ورزند.» (بقره/ 99)