بابارکن الدین شیرازی

رکن الدین مسعود بن عبدالله بیضاوی، عالم، عارف قرن 8 هـ ق. تاریخ تولد او مشخص نیست. اصلیت او از "بیضا" یکی از روستاهای تابع اردکان در استان فارس است. بعضی ها او را از خاندان "جابری انصاری" می دانند. بابا رکن الدین از اوایل نوجوانی به عرفان و تصوف گرایش داشت. ابتدا نزد "عبدالرزاق کاشانی" متوفی 736 ق به تعلیم عرفان نظری و سلوک عملی پرداخت و بعد از "داود قیصری" بهره مند شد و نزد این دو نفر، فصوص الحکمه "ابن عربی" را خواند و در حل مشکلات فصوص، از "نعمان خوارزمی" کمک می گرفت. او محضر "امین بلیانی" را در شیراز درک کرد و او را "شیخ المشایخ" می خواند و همیشه به بزرگی از او یاد می کرد. در مذهب بابا رکن الدین شیرازی (مقبره ای) اختلاف است. بعضی ها او را شیعه و عده ای او را از اهل تسنن می گویند.
بابارکن الدین در سال 769 هـ ق، در اصفهان درگذشت و همانجا در تخت فولاد اصفهان، مدفون است. سنگ قبر او نیز حاکی از شیعه بودن اوست. آرامگاه او، محل ذکر و عبادت درویشان و صوفیه است. این آرامگاه، بنایی 5 ضلعی با گنبد هرمی 12 ترک و از آثار دوره ایلخانیان و تعمیرات آن بنا به دستور شاه عباس صفوی است.

آثار بابا رکن الدین:
1- نصوص الخصوص فی ترجمة الفصوص (شرحی بر فصوص الحکم ابن عربی) و مهم ترین اثر اوست.
2- قلندریه
3- کنوز الرموز، در علم حروف به فارسی
4- مقدمه فصل نصوص الخصوص
5- کشف الضر فی نظم الدر (شرحی بر اثر ابن فارض)