کیفر زناکار

کیفر نگاه کردن به زنان
«عن عقبة عن أبیه عن أبی عبد الله ع قال سمعته یقول النظر سهم من سهام إبلیس مسموم و کم من نظرة أورثت حسرة طویلة؛ على بن عقبه، به نقل از پدرش روایت کرده است که امام صادق (ع) فرمود: نگاه، تیرى از تیرهاى زهر آلود ابلیس است، و چه بسا یک نگاه (کوتاه)، حسرت و اندوه طولانى را به همراه داشته باشد».

کیفر مرد و زن زناکار
1- «عن عبد الله بن میمون عن أبی عبد الله عن أبیه ع قال للزانی ستة خصال ثلاث فی الدنیا و ثلاث فی الآخرة أما التی فی الدنیا فیذهب بنور الوجه و یورث الفقر و یعجل الفناء و أما التی فی الآخرة فیسخط [فسخط الرب و سوء الحساب و الخلود فی النار؛ عبدالله بن میمون از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدر بزرگوارش روایت کرده است که فرمود: شش گونه کیفر و مکافات براى زناکار مقرر شده است: سه کیفر در دنیا و سه کیفر در آخرت. اما سه کیفر که گریبانگیر شخص زناکار در دنیا مى شود عبارت است از: فروغ و روشنایى را از چهره او مى برد، مایه تنگدستى (او) مى گردد، و عمر او را کوتاه مى کند، و آنچه مربوط به آخرت است: خشم خداوند نسبت به او، به سختى از او حساب کشیدن (حساب بدى دارد)، و اقامت همیشگى در آتش (دوزخ)».
2-«عن حفص قال قال زید بن علی ع قال أمیر المؤمنین ع إذا کان یوم القیامة أهب الله ریحا منتنة یتأذى بها أهل الجمع حتى إذا هبت تمسک بأنفاس الناس ناداهم مناد هل تدرون ما هذه الریح التی قد آذتکم فیقولون لا فقد آذتنا و بلغت منا کل مبلغ قال فیقال هذه الریح ریح فروج الزناة الذین لقوا الله بالزناء ثم لم یتوبوا فالعنوهم لعنهم الله قال فلا یبقى فی الموقف أحد إلا قال اللهم العن الزناة؛ حفص از زیدبن على بن الحسین (ع) از امیر مؤمنان على (ع) روایت کرده است که: چون روز قیامت فرا رسد، خداوند باد بدبویى بفرستد که اهل محشر چنان از بوى گند آن ناراحت شوند که راه نفس را بر آنان بگیرد (و احساس خفگى کنند)، آنگاه سروشى ندا در دهد که: آیا مى دانید این بادى که شما را مى آزارد، از کجاست؟! پاسخ مى دهند: نمى دانیم، اما ما را بسیار آزرده است، به آنان گفته مى شود: این باد گند از شرمگاه زناکارانى است که پیش از آنکه توبه کنند، مرده اند، پس بر آنان لعنت کنید که خداوند آنان را لعنت کرده است. پس کسى از اهل محشر نماند جز اینکه گویند: پروردگارا! زناکاران را مورد لعن و نفرین خود قرار ده».
3- «عن صباح بن سیابة قال کنت عند أبی عبد الله ع فقیل له یزنی الزانی و هو مؤمن قال لا إذا کان على بطنها سلب الإیمان منه و إذا أقام رد علیه قال فإنه أراد أن یعود قال ما أکثر من یهم أن یعود ثم لا یعود؛ صباح بن سیابه نقل کرده است که در خدمت حضرت امام صادق (ع) بودم که از او پرسیدند: آیا ممکن است زناکار به هنگام زنا، ایمان داشته باشد؟! فرمود: نه! هنگامى که به این کار زشت سرگرم است، ایمان از او گرفته مى شود، و زمانى که از جاى برخیزد، ایمانش را به او بازگردانند. باز پرسیدند: اگر باز هم تصمیم به ادامه این کار زشت داشته باشد، چطور؟! فرمود: چه بسا افرادى که تصمیم به بازگشت دارند، ولى (هرگز) باز نمى گردند!».
4- «عن عبد الله بن أعین قال سمعت أبا جعفر ع یقول إذا زنى الرجل أدخل الشیطان ذکره فعملا جمیعا و کانت النطفة منهما و خلق منهما و خلق منها الولد و یکون شرک الشیطان؛ عبدالملک بن اعین گوید: از امام محمد باقر (ع) شنیدم که فرمود: کسى که سرگرم زناست، شیطان نیز شرمگاه خود را در آن کار شرکت مى دهد، و هر چند نطفه یکى است ولى فرزند از هر دوى آنهاست و شیطان در فرزند شریک است».
5- «عن محمد بن مسلم عن أبی عبد الله ع قال ثلاثة لا یکلمهم الله تعالى و لا یزکیهم و لهم عذاب ألیم منهم المرأة توطئ فی فراش زوجها؛ محمدبن مسلم از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: سه نفر هستند که خداوند متعال با آنها سخن نمى گوید، و آنها را (از آلایش گناه) پاک نمى سازد، و عذابى دردناک در انتظار ایشان است، یکى از این سه نفر، زنى است که در بستر همسرش با مرد دیگر هم آغوش گردد».
6- «عن إسحاق بن هلال عن أبی عبد الله ع قال قال أمیر المؤمنین ع أ لا أخبرکم بکبر [بأکبر الزناء قال هی امرأة توطئ فی فراش زوجها فتأتی بولد من غیره فتلزمه زوجها فتلک التی لا یکلمها الله و لا ینظر إلیها یوم القیامة و لا یزکیها و لهم عذاب ألیم؛ اسحاق بن هلال از امام صادق (ع) روایت کرده است که امیر مؤمنان على (ع) فرمود: آیا نمى خواهید شما را از بدترین نوع زنا آگاه سازم؟! سپس فرمود: کردار زنى که مرد بیگانه را به بستر شوهر خود راه مى دهد و فرزندى از او آورده، و او را به شوى خود نسبت مى دهد، پس خداوند با این زن سخن نمى گوید و در روز قیامت نظر (رحمت) به او نمى افکند و او را از آلایش گناهان پاک و پاکیزه نگرداند، و عذابى دردناک در انتظار اوست».
7- «عن علی بن سالم عن أبی عبد الله ع قال إن أشد الناس عذابا یوم القیامة رجل أقر نطفته فی رحم یحرم علیه؛ على بن سالم از امام صادق (ع) روایت کرده است که: دشوارترین عذاب روز قیامت نصیب مردى است که نطفه خود را در رحمى که بر او حرام است، مى ریزد».
8- «عن عبد الله بن بکیر قال قلت لأبی جعفر ع فی قول رسول الله ص إذا زنى الرجل فارقه روح الإیمان قال قوله تعالى و أیدهم بروح منه ذلک الذی یفارقه؛ عبدالله بن بکیر گفت: از امام محمد باقر (ع) معنى این سخنان رسول خدا (ص) را جویا شدم: هر گاه مردى زنا کند، روح ایمان از او کناره مى گیرد، حضرت فرمود: این همان روحى است که خداوند متعال (در سوره مجادله آیه 22) بدان اشاره فرموده است: آنان را به وسیله روحى از جانب خود تأیید کرده است، (و از مردى که زنا کند، این روح خدائى) جدا مى شود».
9- «عن زرارة قال سمعت أبا جعفر ع یقول لا خیر فی ولد الزناء و لا فی بشره و لا فی شعره و لا فی لحمه و لا فی دمه و لا فی شی ء منه یعنی ولد الزناء؛ زراره گفت: از امام محمد باقر (ع) شنیدم که فرمود: هیچ خیرى در زنا زاده نیست، نه در وجود او و نه در پوست و موى و گوشت و خون، و نه در هیچ چیز دیگر او».
10- «عن أبی خدیجة عن أبی عبد الله ع قال لو کان أحد من ولد الزناء نجا نجا سائح بنی إسرائیل فقیل له و ما سائح بنی إسرائیل قال کان عابدا فقیل له إن ولد الزناء لا یطیب أبدا و لا یقبل الله منه عملا قال فخرج یسیح بین الجبال و یقول ما ذنبی؛ ابوخدیجه از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: اگر بنا بود یکى از کسانى که از راه زنا به دنیا آمده است، رهایى یابد، گردشگر بنى اسرائیل نجات مى یافت. از حضرت پرسیدند: گردشگر بنى اسرائیل کیست؟! فرمود: عابدى بود (زنازاده) و به او گفته بودند: (هرگز) زنازاده پاک، و عبادتهاى او پذیرفته نمى شود. او چون این مطلب را شنید (از شهر بیرون رفت) سر به کوه و بیابان گذاشت و مرتبا تکرار مى کرد: گناه من چیست؟!».