مولفان علم بدیع

پس از اینکه دانش بدیع وضع شد و مسائل آن استقلال یافت و دارای تعریفات و اصطلاحات خاص گشت، مولفان عمده ای در آن علم یافت شدند و هرکدام در تکمیل آن کوشش ها کردند، مانند
ابوهلال عسکری- م حدود 395، مولف کتاب های «الاوائل» و «الصناعتین»
ابن رشیق قیروانی- م 463 یا 456، مولف «العمده» شامل 65 باب درباره شعر و شاعری و قسمتی مربوط به صنایع بدیع
شرف الدین تیفاشی- م 561
زکی الدین بن ابی الاصبع- م 654، مولف «بدیع القرآن» و «تحریر التحبیر»
صفی الدین حلی- م752
عزالدین موصلی- م789
ابن حجت حموی -م837
سید علیخان مدنی- م1120

در ادب پارسی
مولفان علم بدیع در ادبیات فارسی نیز فراوانند، از جمله:
محمد ابن عمر الردویانی- قرن پنجم، مولف «ترجمان البلاغه»
رشیدالدین وطواط - م 573، مولف «حدائق السحر»
و از متاخران می توان شمس العماء گرکانی- م 1305 ش 1345 ه.ق مولف «ابدع البدائع» و «قطوف الربیع فی صنوف البدیع» را نام برد.
همین گونه نویسندگان و شاعران بزرگی ظهور کردند که صنایع بدیع را بسیار و به سبکی لطیف به کار بردند، مانند: ابوتمام حبیب بن اوس طائی (م231، یا 32 یا 28) و محیی الدین عبدالرحیم بن علی بن سعید لخمی مصری معروف به «القاضی الفاضل» (م. 596)، ابوالقاسم هبه الله بن جعفر بن سناء الملک سعدی مصری معروف به «ابن سناء الملک» (م. 608)