تکریم و تجلیل معتمد عباسی از امام حسن عسگری علیه السلام

در سامرا خشکسالی شد. معتمد عباسی خلیفه بود، دستور داد مردم نماز باران بخوانند. مردم سه روز متوالی به بیابان رفتند و دست خالی برگشتند. روز چهارم رئیس نصارا پیغام داد به خلیفه که شما رفتید و نتیجه نگرفتید. حال اجازه بدهید ما برویم و دعا کنیم. آنها رفتند و دعا کردند و باران آمد. این مایه ی شک و تردید در مسلمانان شد، مسلمانان گفتند این اثر دعای ما بود و به دعای شما مربوط نیست.
مسیحیان فردا نیز دعا کردند و باران آمد؛ شک و تردید مردم در مورد اسلام بیشتر شد. خلیفه از این جریان سخت مضطرب شد. چون پایه های حکومتش متزلزل شده بود. این بود که با حضار مشورت کرد و گفتند: کلید این کار به دست ابن الرضا است. او در زندان خلیفه ی عباسی است. یالاسف آن کس که آب حیات بشر است باید محبوس و مسجون بماند و آن کسانی که برای مردم هلاکت می آورند در رأس حکومت قرار بگیرند.
امام (ع) را از زندان آوردند. خلیفه خطاب به امام گفت: به داد دین جدت برس که در معرض خطر است. امام (ع) فرمود: دستور بدهید مسیحیان فردا هم برای نماز بروند، آنها رفتند. مردم اجتماع کردند و ازدحام جمعیت شد. آنها در یک سمت ایستادند و امام عسگری (ع) و خلیفه و دیگران در سمت دیگر، راهب بزرگ مسیحیان برای دعا کردن جلو آمد. امام عسگری (ع) یک نفر را فرستاد و به او فرمود: برو پیش آن راهبی که آنجا ایستاده و دستش را به آسمان بلند کرده هر چه در دستش دیدی بگیر و بیاور. آن فرد رفت دید یک قطعه استخوان کوچک لای انگشتان آن راهب است. آن را گرفت و خدمت امام (ع) آورد. امام آن را در یک پارچه ی نظیفی پیچید و کنار گذاشت و به راهب فرمود دعا کنید. آنها هرچه دعا کردند اثری از باران ندیدند. خلیفه پرسید: جریان چه بود؟ امام فرمود: استخوانی از بدن یکی از انبیای سلف علیهم السلام به دست اینها افتاده و سنت خدا این است که اگر استخوان بدن پیغمبر زیر آسمان ظاهر گردد، باران بر آنها نازل شود و این باران به احترام استخوان بدن آن پیامبر بوده است نه برای دعای اینها. لذا دعای دوم آنها مستجاب نشد. این بود که خلیفه خوشحال و پیش خود شرمنده شد از این که چنین وجود اقدسی را در زندان قرار داده باشد. خلیفه به احترام آن حضرت، زندانی های شیعه را آزاد کرد و از آن به بعد حضرتش را مورد تجلیل و احترام قرار داد.