نسبت میان حرکت زمین و حرکت ماه

سرعت حرکت ماه، در مدار خود به 3380 کیلومتر در ساعت می رسد. مقدار سرعت حرکت زمین، به دور خود، در خط استوا به 1675 کیلومتر در ساعت می رسد چون در آنجا، سریعترین نقاط حرکت زمین است و حرکت زمین، منتقل می شود، نهان شدن خورشید، از نقاطی که زیر سایه قمر قرار دارند، طولی نخواهد کشید. از طرف دیگر، وقتی که خسوف می شود، قمر در سایه مخروطی زمین قرار می گیرد و پس از ساعتی از آن بیرون می آید. این دو جهت معلول سرعت بیشتر ماه از زمین می باشد. اگر سرعت حرکت قمر با سرعت حرکت زمین مساوی بود، قسمت خورشید گرفته در نقطه ای کوچک از زمین متمرکز می شد و در نقاط دیگر، از آن خبری نبود. قسمت ماه گرفته همیشه در نصف کره زمین باقی می ماند و به نیمه دیگر کاری نداشت. این فرض با قانون مساواتی که در اوضاع طبیعی عالم مشاهده می شود، منافات داشت؛ چون بخش مهمی از کره زمین از پی بردن به حقایقی از علم، و از برخوردار شدن از فوائد کسوف و خسوف، محروم می ماندند.
اگر حرکت زمین با حرکت ماه، مساوی می بود، چنانچه فرض کنیم که ماه در نخستین گردش خود به دور زمین، در سایه زمین، قرار می گرفت، تا جهان باقی بود، از این چاه تاریک، یعنی سایه زمین بیرون نمی آمد. اگر سرعت حرکت مداری قمر از سرعت حرکت زمین کمتر بود (چنانچه یکی از دو قمر مریخ چنین است) انتظام ماههای قمری بر هم می خورد چون چند روز (به قدری که با تقلیل سرعت تطبیق کند) بر روزهای ماههای قمری افزوده می گشت و زمان کسوف و خسوف به قدری طولانی می شد که زندگی بر روی کره زمین جان کندن بود و زندگی نبود. آیا به کار رفتن این همه دقت در حرکت ماه و حرکت زمین و حفظ این وضعیت، در هزاران سال، نشانه دانش بی پایان و قدرت نامحدود حکمت عالیه خداوند نمی باشد؟