اثرات و نتایج قدرت واقعی در روایات اسلامی

قدرت آن است که انسان به کمک دیگران بشتابد، یک روح مقتدر آن است که به فرزندان خود می گوید: «کونا للظالم خصما و للمظلوم عونا؛ دشمن سرسخت ظالم و یاور و همکار مظلوم باشید» (نهج البلاغه، نامه 47). امام علی (ع) خطاب به دو فرزند عزیزش امام حسن و امام حسین می فرماید: فرزندان من! همیشه قدرت و نیروی شما به کمک مظلوم و به ستیزه با ظالم بشتابد. این کار (نشانه) قدرت است. اتفاقا کینه توزیها، حسادتها، پیشنهاد می کند، همگی ناشی از ضعف است. آدمی که دلش می خواهد دائما از همه مردم انتقام بگیرد و بد همه مردم را می خواهد و آن کسی که سادیسم دارد و همیشه می خواهد آزارش به دیگران برسد، کارهایش از قدرت نیست آنطور که آقای نیچه گفته، بلکه ناشی از ضعف است.
انسان هرچه مقتدرتر باشد، حسد و کینه اش کمتر است. جمله ای از امام حسین (ع) برای شما نقل می کنم: «القدره تذهب الحفیظة؛ قدرت کینه را از بین می برد»، جمله خیلی عجیبی است و بر ملاحظات روانی بسیار دقیقی بنا شده است. یعنی وقتی انسان در خودش احساس قدرت کند، نسبت به دیگران کینه ندارد. در نقطه مقابل، آدم ضعیف است که همیشه کینه دیگران را در دل دارد، آدم ضعیف است که همیشه نسبت به دیگران حسادت می ورزد. جمله دیگری از امیرالمؤمنین (ع) در باب غیبت نقل می کنم. از علی (ع) می پرسند چه کسانی هستند که غیبت می کنند و همیشه دلشان می خواهد پشت سر مردم حرف بزنند و بدگوئی کنند و از بدگوئی دیگران لذت می برند؟ علی (ع) می فرماید: ضعیفها، عاجزها، ناتوانها «الغیبه جهد العاجز؛ غیبت، منتهای کوشش یک آدم ناتوان است». (نهج البلاغه، حکمت 461).
یک انسان قوی و مقتدر و آن کسی که در روح خود احساس قدرت می کند، عار و ننگش می آید که غیبت کند و غیبت را کار دنی ها و ضعفا و کاری پست می داند. یک انسان قوی حاضر نیست پشت سر مردم غیبت کند و یا غیبت دیگران را بشنود. علی (ع) غیبت را مستند به ضعف می کند و می گوید انسان قوی و مقتدر و یک روح مقتدر هرگز غیبت نمی کند. حتی علی (ع) زنا را هم به ضعف تعلیل می کند. می فرماید: «ما زنی غیور قط؛ در همه دنیا یک آدمی که یک جو غیرت داشته باشد، با زنی زنا نکرده و به ناموس مردم خیانت نکرده است»، فقط آدمهای بی غیرت زنا می کنند. آدم بی غیرت، آدمی است که در خودش هم احساس ضعف می کند، یعنی آدمی که واقعا اگر دیگران هم نسبت به ناموس او کاری کنند، آنقدرها ککش نمی گزد. فقط بی غیرتها هستند که زنا می کنند، غیورها هرگز زنا نمی کنند: «ما زنی غیور قط» (نهج البلاغه، حکمت 305).