اصحاب الایکه

ایکه به معنای درخت بهم پیچیده و بیشه انبوه است. اصحاب الایکه قومی که به گفته غالب منابع اسلامی، در مدین زندگی می کردند و معاصر با شعیب پیغمبر بودند و در واقع یک طایفه از قوم شعیب پیغمبر بودند و چون اینها در سرزمینی که درختان زیاد و بیشه های انبوه چون جنگل، داشت، زندگی می کردند از این جهت، آنان را به این نام می خواندند. حضرت شعیب (ع)، آنان را به کم فروشی نکردن و کیل و میزان صحیح و راه خداپرستی دعوت کرد و از آنها خواست که در زمین فساد نکنند و منحرف نشوند و از اقوام قبل از خود مانند قوم نوح و هود و لوط، درس بگیرند که مبادا به سرنوشت آنها دچار شوند. ولی به جز عده کمی، بقیه آن قوم با او مخالفت کردند و او را تهدید به سنگسار و تبعید از شهر نمودند. حضرت شعیب هم بعد از بارها و بارها دعوت، چون آنها را در کفرشان راسخ و پابرجا دید از خداوند خواست تا آنها را گرفتار عذاب کند.
روزی گرمایی سخت شد آنطور که همه بی طاقت شده و از منزل هایشان به صحرا رفتند. آنجا ابری تمام آسمان را گرفت ولی گویا آن ابر، حامل آتش سوزانی بود، که همه اهل (ایکه) را سوزاند و به کام خود کشید و سپس زمین لرزه ای هم، آنها را فرا گرفت که جز عده کمی که به شعیب ایمان آورده بودند، همه هلاک شدند. در تفسیر المیزان گفته شده که اصحاب ایکه از قوم و قبیله حضرت شعیب نبودند، حضرت شعیب یکبار برای اهل مدین و یکبار هم برای اصحاب ایکه مامور به تبلیغ و رسالت شد. نام اصحاب ایکه در قرآن در سوره های حجر آیه 78، شعراء آیه 176، ص آیه 13، ق آیه 14 آمده است.