فخرالدین استرآبادی سماکی

میرفخرالدین محمد فرزند حسین حسینی سماکی، از دانشمندان مشهور شیعه در ایران است. او از سادات قریه سماک در استرآباد به دنیا آمد. در خدمت ''امیر غیاث الدین منصور شیرازی'' تحصیل علم کرد. اوایل شیخ الاسلام سبزوار شد و بعد به دربار شاه طهماسب رفت و به منصب وزارت رسید. در قزوین مدرسه ای داشت و ضمن کارهای دیوان دولتی، در آنجا تدریس می کرد. هر روز عده زیادی از طلبه علوم معقول و منقول به درس او رفته و استفاده می کردند. '' حسن بیگ روملو " او را با اوصاف "مولانا اعظم"، "جامع الفضایل و الحکم"، "حلال مشکلات الدقائق" و "کشاف معضلات الحقایق" وصف و مدح می کند. وفات او در سال 984 هـ ق است. استرآبادی به دو زبان فارسی و عربی تألیفات دارد.

معروفترین آنها به زبان عربی عبارتند از:
1- حواشی بر شرح تهذیب المنطق دوانی (اصل کتاب از تفتازانی است)
2- حاشیه بر شرح تجرید العقاید، قوشچی (اصل کتاب از خواجه نصیر طوسی است)، این کتاب را در 952 هـ ق به نام شاه طهماسب به پایان برده است.
3- تفسیر آیة الکرسی (به زبان فارسی)