درماندگی کفار قریش در برابر دعوت پیامبر

آیات 11 تا 30 سوره مدثر آیاتی است که در مکه نازل شده است ولی سیاق آیات نشان می دهد که از آیاتی نیست که روزهای اول نازل شده باشد بلکه بعد از آن است که پیامبر اکرم (ص) دعوت خودشان را اعلام و ابلاغ کرده بودند و حتی عده زیادی از مردم به اسلام گرایش پیدا کرده بودند و شور و هیجان اسلام در میان مردم مکه و بالاخص جوانان مکه یا طبقات به اصطلاح زیردست و محروم و مظلوم آنجا پیدا شده یود، که این امر برای قریش یک نگرانی بسیار بزرگی به وجود آورده بود و دائما می نشستند و در فکر چاره کردن این قضیه بودند.
بزرگترین مشکلی که اینها داشتند این بود که چگونه تبلیغ کنند که بتوانند جلو شیفتگی مردم را نسبت به قرآن و نسبت به خود رسول اکرم (ص) بگیرند، چون درست است که قوت و قدرت به دست آنها بود، زور در اختیار آنها بود و مسلمین را هر نوع شکنجه ای می توانستند بکنند و می کردند، ولی اینها این مقدار شعور و ادراک داشتند که یک چنین جریان معنوی را که دلها را دارد تسخیر می کند و روح ها را به سوی خودش جذب می کند تنها با اعمال زور و شکنجه و فشار و آن تعذیب های سخت و حتی افرادی را در زیر شکنجه از بین بردن، نمی شود از بین برد، باید تدبیری اندیشید که جلو نفوذ معنوی این فکر را در دلها گرفت و باید این تیغ را در آن قسمت کند کرد.
این است که شما می بینید قرآن هم عجیب منعکس کرده است و اینها نمی توانستند یک منطق واحد به خود بگیرند. اگر به یک منطق واحدی ایمان پیدا می کردند، به این معنا که یک منطقی برای خودشان پیدا می کردند که آن را بهترین منطق برای مبارزه می دانستند، همان را انتخاب می کردند. چون اینها آخرش به یک نقطه اتفاق نرسیدند که بالاخره حرفمان چه باشد و وقتی می خواهیم در مقابل این آدم تبلیغ کنیم چه بگوییم، می بینیم که با بیان های خیلی مختلفی گفته اند، که خود همین ها ضد و نقیض درآمده است و قرآن هم مخصوصا اینها را نقل و منعکس کرده است و این چقدر مفید و نافع است که خود قرآن نقل کرده که در همان زمان چه می گفتند. حتی چیزهایی که در واقع به منزله فحش و سب رسول اکرم (ص) است همان ها را هم قرآن منعکس کرده است که اینها درباره پیغمبر (ص) چه می گفتند. قرآن هیچ کتمان نکرده است.