بقای شخصیت انسان در روز قیامت

پرسش
از نظر علمی تردیدی نیست که بدن انسان پس از مرگ و دفن، تحت عواملی تبدیل به نیترات و ازت می شود و قسمتی از آن در خاک جذب می گردد و همین مواد پس از زراعت، در محصولات کشاورزی جذب می شود و با مصرف آنها توسط انسان های زنده، همان مواد باعث رشد و نمو انسان های زنده گشته و تشکیل دهنده سلول های بدن فرد جدید می شود. در روز رستاخیز هنگام احیای مجدد انسان، کمبود مواد سازنده بدن فرد اول چطور جبران می گردد؟ اگر با همان مواد اولیه تکمیل شود، بدن فرد ثانوی دچار نقص می گردد؟ و اگر تکمیل نگردد، بدن فرد نخستین ناقص خواهد ماند؟

پاسخ
از راه تحقیقات علمی به ثبوت رسیده که اجزای بدن انسان در طول عمر در معرض تحلیل و تغییر است و در هر چند سال یک بار، از فرق تا قدم به کلی عوض شده مغایر اجزای قبلی می شود و در عین حال شخص انسان به عینه همان شخص سابق می باشد و تغییر اجزای بدن هیچ تأثیری در بطلان شخصیت وی ندارد. به عبارت روشن تر هر یک از ما ها که مثلا پنجاه و شصت سال یا کمتر و بیشتر عمر کرده عینا از خود مشاهده می کند که همان شخص انسان است که روزی کودک و روزی جوان بود و اکنون پیر شده است. و حقیقتی که از آن با لفظ «من» تعبیر می کند و ما آن را «نفس» می نامیم هیچ گونه تغییری نیافته و ثابت است و همچنین جرم و جنایتی را که شخص در جوانی انجام می دهد، در پیری به سبب ارتکاب آن مجازات می شود.
بنابراین نظر، شخصیت انسان با نفس اوست نه با بدن او و از میان رفتن مقداری از ماده بدنی با فرض تعلق همان نفس شخصیت انسان را تغییر نمی دهد و اگر روز رستاخیز نفس انسان به هر کدام از بدن هایی که اجزای آن ها عوض شده و از بین رفته تعلق یابد، یا کمبودی داشته باشد و با اجزای دیگری تتمیم یابد، بدن انسان همان بدن دنیوی و انسان به عینه همان شخص انسان دنیوی خواهد بود.