میرزا حسین نوری

میرزا حسین بن محمدتقی بن محمد نوری مازندرانی معروف به میرزا حسین نوری در سال 1254 ق. در شهرستان نور در مازندران بدنیا آمد. میرزای نوری، فقیه امامی، محدث، مفسر و شاعر، نزد شیخ العراقین عبدالحسین تهرانی، شیخ مرتضی انصاری، حاج ملا علی کنی، میرزا محمدحسن شیرازی و سید مهدی قزوینی تلمذ نمود. میرزا حسین نوری همچنین از استادان شیخ آقابزرگ تهرانی، حاج شیخ عباس قمی، محمدحسین کاشف الغطاء و سید شرف الدین عاملی در حدیث نیز بوده است. میرزای نوری در ترویج اصول مذهب جعفری و نشر آثار ائمه ی اطهار علیهم السلام کوشش بسیار کرد. همچنین این عالم فاضل در عبادت، پرهیزگاری، تقوی و کمالات نفسانی، انسانی نمونه بود.

از آثار وی: مستدرک الوسایل در فقه (در 3 جلد) است که به جهت تألیف این کتاب به ایشان «صاحب مستدرک الوسایل» می گویند. معالم الصبر، جنة المأوی و نفس الرحمن فی فضائل سلمان، نیز از اوست. میرزای نوری دارای کتابخانه ی جامع و معتبری بود که در ایران و عراق نظیر آن در کمیت و کیفیت یافت نمی شد ولی این کتابخانه پس از وفات میرزا به کلی متفرق شد. ایشان پدر همسر شهید شیخ فضل الله نوری، عالم مبارز و آگاه دوران مشروطه بود و بسیاری از کتب نفیس میرزا حسین، نزد فرزندان شیخ فضل الله نوری ماند. بعدها تعدادی از این کتب، توسط آیت الله بروجردی خریداری و به کتابخانه ی معظم له در نجف اشرف منتقل گردید. میرزا حسین نوری سرانجام در 17 جمادی الثانی سال 1320 قمری در 66 سالگی بدرود حیات گفت و در نجف اشرف مدفون گشت.