عبدالله غفاری

دو برادر جان بر کف
عبدالله غفاری از بزرگان مشهور کوفه و از دلاوران آنها بود؛ پدرش عروة بن حراق غفاری و برادرش، عبدالرحمان، از قبیله ی غفار بودند. جد او حراق نام داشت و از یاران امام علی (ع) بود که در همه جنگ های امام علی شرکت داشت. عبدالله از شیعیان و دوستداران خاندان نبوت بود و با برادرش، عبدالرحمان، در کربلا به سپاه امام حسین (ع) پیوستند. روز عاشورا، وقتی عبدالله دید تعداد سپاهیان لشگر عمر سعد، همچنان رو به افزایش است و عده ای از یاران امام شهید شده اند و دیگر نمی توانند از حمله ی دشمن جلوگیری کنند، به همراه برادرش، عبدالرحمن، خدمت امام رفت و گفت «یا اباعبدالله! سلام بر تو! می خواهیم از تو دفاع کنیم و جان خود را فدایت کنیم. می دانیم امروز به یقین کشته می شویم؛ اما به ما اجازه بده تا از وجود مقدست دفاع و حمایت کنیم و در مقابل تو بجنگیم تا کشته شویم». امام فرمود «آفرین بر شما! پیش آیید و آماده ی شهادت شوید» آنگاه عبدالله و برادرش عبدالرحمان به میدان رفتند و این گونه رجز خواندند:
قدعلمت حقا بنوغفار *** و خندف بعد بنی نزار
لنضربن معشر الفجار *** یکل غصب صارم بتار
یا قوم ذودوا عن بنی الاحرار *** بالمشرفی و القنا الخطار
قبیله ی غفار و تیره خندف و نزار به خوبی می دانند که ما با شمشیر بران بر گروه فجار و کافر ضرباتمان را وارد می سازیم. مردم! با شمشیر و نیزه از فرزندان پاک پیامبر دفاع کنید!
عبدالله آنقدر جنگید تا به نقل برخی روایات 20 نفر از دشمن را کشت تا به درجه ی شهادت نایل شد. به نقل برخی از مورخین، عبدالله در یورش اولیه و همه جانبه ی لشگر عمر سعد شهید شد و برادرش در نبرد تن به تن؛ ولی برخی دیگر گفته اند هر دو در جنگ تن به تن به شهادت رسیدند.
توضیحات: این رجز در تاریخ به گونه های دیگری نیز ثبت شده است.