دو گزارش پیرامون سرداب امام زمان (ع)

امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در کجا و چگونه غایب شد؟ آیا در سرداب منزل پدرش غایب شد و هنوز نیز در آنجا است؟در این باره به شیعه تهمت هایی زده اند و می گویند شیعه معتقد است که مأموران خلیفه عباسی به منزل حضرت در «سامرا» هجوم آوردند تا او را دستگیر کنند، و آن حضرت که در آن هنگام در سرداب بود، از دیده ها پنهان شد و تاکنون در آنجا بدون آب و غذا زندگی می کند و روزی از آنجا ظهور خواهد کرد. این داستان چنان شهرت یافته است که وی را « صاحب سرداب» لقب داده اند. این در حالی است که در منابع شیعی و کتاب های امامیه، هیچ نامی از «سرداب» نیست. نویسندگان اهل سنت در نوشته های خود بر این نظر اسرار می ورزند و متأسفانه این سخن دستاویزی برای حمله برخی از آنان به «تشیع» گردیده است. آنان پنداشته اند که شیعیان در میان سرداب، امام خود را می جویند و ظهورش را از آن نقطه می کشند، از این جهت تهمت هایی به تشیع زده و در این زمینه به خود زحمت مراجعه به منابع شیعه را نداده اند. در حالی که براساس تاریخ و روایات شیعه، امام مهدی ( عجل الله تعالی فرجه الشریف) از هنگام ولادت در اختفا به سر می برد و بنا به مصالحی تولد و زندگی او آشکار نبود و بعد از رحلت پدر گرامی، غیبت صغرای آن حضرت، آغاز شد. امام مهدی ( عجل الله تعالی فرجه الشریف) بعد از نمازگزاردن بر پیکر پاک پدر و تدفین آن حضرت، وارد منزل شد و دیگر کسی آن حضرت را در اجتماع و در میان مردم ندید. آن حضرت بنا به روایات شیعی در میان مردم زندگی می کند و در موسم حج حاضر می شود، ولی مردم او را نمی شناسند. خانه ای که از آن سخن گفته می شود، دو قسمت داشت؛ یک قسمت برای مردان و قسمت دیگر برای زنان، یک سرداب هم زیر اطاق ها قرار داشت که در روزهای گرم، اهل خانه در آن سرداب زندگی می کردند. شیعه این خانه و این سرداب را محترم می دارد زیرا امامانشان در این خانه زندگی می کردند، و در همین خانه، امام هادی علیه السلام، امام عسکری علیه السلام و نیز امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خداوند سبحان را عبادت می کردند. این یک امر معقول و طبیعی است که به جهت علاقه مندی به پیشوا و رهبر دینی، آن چه متعلق به او است است محترم داشته شود. در میان تمامی ادیان و مذاهب چنین است و شیعه از این عشق و احترام به مکان های مقدس و مشاهده مشرفه دفاع می کند، و آن را از مصادیق «فی بیوت اذن الله ان ترفع» می داند، اما این احترام، غیر از آن تهمت های مخالفان به شیعه است. حقیقت این است که داستان غیبت حضرت مهدی( عجل الله تعالی فرجه الشریف) در سرداب «سامرا» و زندگی کردن آن حضرت در این مکان، دروغ و بهتانی بیش نیست و هیچ یک از بزرگان شیعه، چنین باوری نداشته و ندارند.

* دو گزارش تاریخی درباره سرداب

در آغاز خلافت «معتضد عباسی»، در سال (279هـ) دو بار خانه امام عسکری علیه السلام از سوی حکومت تفتیش شد. یک بار «معتضد» سه نفر را به صورت مخفیانه به خانه حضرت فرستاد و فرمان داد هرکسی را که در آن خانه یافتید، بکشید و سرش را برای من بیاورید، این سه نفر وارد خانه شدند و یک اطاق مخفی یافتند که پرده های زیبا داشت. هنگامی که پرده را بالا زدند، گویا دریایی پر از آب دیدند که در انتهای آن مردی با بهترین هیئت، روی حصیری بر آب ایستاده و مشغول نماز است. دو نفر وارد آب شدند، و آنگاه که نزدیک بود غرق شوند با اضطراب از آن خارج شدند. ساعتی بیهوش ماندند؛ سرانجام سرپرست آنان از فرد نمازگزار عذرخواهی کرد، ولی آن فرد نمازگزار بدون التفات به آنان نمازش را ادامه داد. این سه نفر پیش خلیفه رفتند و آنچه را که دیده بودند برای او بیان داشتند. خلیفه گفت: این سخن را به هیچکس نگویید. بار دیگر در پی این حادثه «معتضد» حمله دیگری را ترتیب داد و گروه بیشتری را به خانه امام عسکری علیه السلام فرستاد. این گروه وقتی وارد خانه شدند، از درون سرداب صدای قرائت قرآن شنیدند، پس بر در سرداب ایستادند و مراقب بودند تا کسی از آنجا خارج نشود. فردی که درون سرداب بود (گویا  امام مهدی عجل الله فرجه الشریف) از غفلت آنان استفاده کرد و از سرداب خارج شد. وقتی رئیس آنان آمد، گفت: داخل سرداب شوید و فردی را که قرآن می خواند دستگیر کنید. گفتند: مگر او را ندیدی که خارج شد؟ گفت: پس چرا او را دستگیر نکردید؟ گفتند: گمان کردیم  تو او را دیده ای، بنابراین اقدامی نکردیم.

تنها موردی که نام سرداب در ارتباط با حضرت مهدی (عجل الله فرجه الشریف) در روایات شیعی وجود دارد این دو مورد است و مربوط به 19 سال پس از شروع غیبت صغری است، آن هم با این مضمون که آن حضرت از سرداب خارج شد. این داستان کجا و داستان ساختگی شروع غیبت از سرداب و بقای حضرت در آن سرداب و اجتماع شیعه در آن مکان در هر صبح و شام و انتظار خروج حضرت کجا؟!