پاسخ شبهه ای درباره مبرا بودن اهل بیت (ع) از پلیدی

ممکن است این شبهه به ذهن بیاید که معنای «لیذهب عنکم الرجس» ( سوره احزاب/ آیه 33) این است که خداوند است رجس و پلیدی را از شما اهل بیت اذهاب کند. پس، معلوم می شودکه رجس و پلیدی در آنها وجود داشته و خدا خواسته است آن را زایل گرداند. در جواب عرض می شود که در پیشگیری از چیزی، وجود قبلی آن لازم نیست. کسی که مزاجا مستعد ابتلا به بیماری خاصی است، ولی به دستور پزشک، با مراقبت های لازم از حیث غذا و حرکت و ورزش، جلو آن بیماری گرفته می شود، می گوییم خدا بیماری را برطرف ساخت. در میان خودمان نیز این تعبیر رایج است. مثلا وقتی می خواهیم بگویم فلان آدم بسیار پاک سرشت و نیک سیرت است، می گوییم خداوند تمام زشتی ها را از او سلب کرده است و این به اصطلاح اهل منطق، «سالبه به انتفاء موضوع» است یعنی اصلا زشتی در او نبوده است تا برداشته شود. شما به کسی که می خواهد برای شما چاهی حفر کند می گویید: «ضیق فم الـــرکیه»، «دهانه ی چاه را تنگ کن»، در حالیکه هنوز چاهی با دهانه ی وسیع وجود ندارد تا آن را تنگ کند؛ مقصود شما این است از ابتدا با دهانه ی تنگ آن را حفر کن. در مورد اهل بیت نبوت علیهم السلام نیز «اذهاب الرجس» از باب سالبه به انتفاء است یعنی، اصلا رجسی در اهل بیت علیهم السلام وجود ندارد تا اذهاب شود. مقصود این است که خداوند آنها را از بدو آفرینش، عاری از رجس آفریده است، نه این که رجسی در وجودشان بود و آن را زایل کرده است.

سوال دیگری ممکن است پیش بیاید و آن اینکه وقتی به مفاد جمله ی «لیذهب عنکم الرجس» اذهاب رجس شد و طهارت تحقق یافت، دیگر چه لزومی داشت که بفرماید «و یطهرکم تطهیرا»؟ در جواب می گوییم: این جمله در حقیقت، تأکیدی است بر جمله ی قبلی، یعنی اذهاب رجس، و تحقق طهارت را موکدا تثبیت می کند و احتمال این نیز هست که بفهماند تنها اذهاب رجس برای تحقق طهارت کافی نیست، بلکه پس از آن، نیاز به اعطای صفات کمال باقی است که مثلا پس از اذهاب کفر و شرک، کمال دین و توحید را جایگزین گرداند، و پس از کبر، تواضع را، پس از حسد، نصح و خیر خواهی را، و پس از بخل، جود و سخا را و..... و به بیان دیگر، اذهاب رجس، پیراستن از رذایل است و تطهیر آراستن به فضایل، و به اصطلاح ارباب معرفت، * تخلیه و *تحلیه" دو شرط اساسی در حصول کمال نفس آدمی است.