کیفر برخی از اعمال ناشایست انسان

کیفر ترک مجازات بزهکار
«عن الحسین بن سالم عن أبی عبد الله ع قال أیما ناش نشأ فی قومه ثم لم یؤدب على معصیته فإن الله عز و جل أول ما یعاقبهم به أن ینقص من أرزاقهم؛ حسین بن سالم، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر جوانى و نوجوانى که در میان افراد خانواده و آشنایان خود بزرگ شود، و به خاطر گناهى که از او سر مى زند توسط آنان، سرزنش و نکوهش و مجازات نگردد، خداوند متعال نخستین مجازاتى که برایشان در نظر مى گیرد، کاستن روزى آنهاست».

کیفر تصویر سازى و نقل خواب دروغین، و به صحبت دیگران گوش کردن
«عن محمد بن مروان عن أبی عبد الله ع قال سمعته یقول ثلاثة یعذبون یوم القیامة من صور صورة من الحیوان یعذب حتى ینفخ فیها و لیس بنافخ فیها و الذی یکذب فی منامه یعذب حتى یعقد بین شعیرتین و لیس بعاقدهما و المستمع من قوم و هم له کارهون یصب فی أذنیه الآنک و هو الأسرب؛ محمدبن مروان از امام صادق (ع) روایت کرده است: سه گروهند که در روز قیامت دچار عذاب الهى مى گردند: آن که عکس حیوانى را به تصویر بکشد (او را به کیفر این کار) عذاب مى کنند تا به تصویرى که کشیده است جان بدمد؛ و این کار (مسلما) از عهده او برنمى آید؛ دوم آن که به دروغ گوید که خوابى دیده ام و آن را (براى سوء استفاده از دیگران یا کسب آبرو براى خود) نقل کند، او را (به مکافات این کار زشت) بر آن مى دارند تا دو دانه جو را بهم گره زند! و بدیهى است که هیچ گاه چنین کارى نتواند کرد؛ سوم آن که پنهانى به سخن دیگران گوش فرا دهد و آنان به این کار راضى نباشند، (که در روز قیامت به مکافات این عمل) در گوشهاى او سرب مذاب خواهند ریخت».

کیفر آنکه به هنگام گناه، بخندد!
«جعفر الجعفری عن جعفر بن محمد عن أبیه ع قال قال رسول الله ص من أذنب ذنبا و هو ضاحک دخل النار و هو باک؛ جعفر جعفرى از امام صادق (ع) و آن حضرت از قول پدر بزرگوارش امام باقر (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: هر کسى که به هنگام ارتکاب گناه، بخندد (به مکافات این عمل) گریان وارد دوزخ مى شود».

کیفر کسى که براى غیر خدا کارى انجام دهد
«عن علی بن جعفر عن أخیه موسى بن جعفر عن أبیه عن آبائه ع قال قال رسول الله ص یؤمر برجال إلى النار فیقول الله عز و جل لمالک قل للنار لا تحرقی لهم أقداما فقد کانوا یمشون بها إلى المساجد و لا تحرقی لهم وجوها فقد کانوا یسبغون الوضوء و لا تحرقی لهم أیدیا فقد کانوا یرفعونها بالدعاء و لا تحرقی لهم ألسنة فقد کانوا یکثرون تلاوة القرآن قال فیقول لهم خازن النار یا أشقیاء ما کان حالکم قالوا کنا نعمل لغیر الله عز و جل فقیل لنا خذوا ثوابکم ممن عملتم لهم؛ از على بن جعفر، از برادر بزرگوارش حضرت موسى بن جعفر (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: در روز قیامت فرمان مى رسد که مردانى را به جانب آتش برند، و خداوند به مالک دوزخ دستور مى دهد تا به آتش (دوزخ) بگوید: پاى آنان را مسوز چرا که در دنیا (پیاده) به مساجد رفته اند؛ و چهره آنان را (به آتش) مسوزان زیرا (در دنیا) به هنگام دعا صورت خود را به جانب آسمان بلند کرده اند؛ و زبانشان را (نیز به آتش) مسوز چون در دنیا قرآن را تلاوت کرده اند؛ (پس از این فرمانها) فرشته نگهبان آتش (از روى شگفتى) به آنان مى گوید: اى بینوایان! (مگر در دنیا) چه کرده اید که آتش دوزخ بر شما مقرر شده است؟! مى گویند: ما براى غیر خدا کار مى کردیم (و در عبادتهاى خود خشنودى خلق را طلب مى کردیم) پس گفته مى شود: ثواب خود را از آن که براى او کار کردید بگیرید. به آنان گفته مى شود: (اینک نیز) پاداش خود را از همان کسانى که براى آنان عبادت مى کردید، بگیرید».

کیفر کسى که خواهش بیجاى همسرش را برآورد
«عن السکونی عن جعفر عن أبیه عن آبائه ع قال علی ع من أطاع امرأته کبه الله على وجهه فی النار قیل و ما تلک الطاعة قال تطلب إلیه أن تذهب إلى الحمامات و إلى الأعراس و إلى النائحات و الثیاب الرقاق فیجیبها؛ سکونى، از امام صادق (ع) و آن حضرت از پدران بزرگوارش (ع) نقل کرده است که امیر مؤمنان على (ع) مى فرمود: هر کسى که از همسرش (بیجا) اطاعت کند، خداوند او را (در روز قیامت) به صورت در آتش خواهد افکند. سؤال شد: (در اینجا مراد از) اطاعت چیست؟! فرمود: همسرش از او بخواهد که اجازه دهد لباسهاى کاملا نازک (بدن نما) بر تن کند و نیز به حمام (بیرون خانه) و مجالس عروسى و سوگوارى برود، و مرد (درخواست همسرش) را بپذیرد».

کیفر کسى که بى وضو، نماز بگزارد و ناتوانى را ببیند او را یارى نکند
«عن صفوان بن مهران الجمال عن أبی عبد الله ع قال أقعد رجل من الأخیار فی قبره قیل له یا أبا خالد إنا جالدوک مائة جلدة من عذاب الله فقال لا أطیقها فلم یزالوا به حتى انتهوا إلى جلدة واحدة فقالوا لیس منها بد فقال فیما تجلدونی فیها قالوا إنک صلیت یوما بغیر وضوء و مررت على ضعیف فلم تنصره قال فجلده [فجلدوه جلدة من عذاب الله عز و جل فامتلأ قبره نارا؛ صفوان بن مهران جمال، از امام صادق (ع) نقل کرده است که فرمود: (فرشتگان مأمور سؤال) مرد نیکوکار و صالحى را در قبر نشاندند، و به او گفتند: اى اباخالد! (نام آن مرد نیکوکار است) ما (مأموریم) که صد تازیانه (بر بدن) تو بنوازیم! آن مرد گفت: من تحمل آن را ندارم. فرشتگان به تدریج، تعداد تازیانه ها را کاهش مى دادند و او (باز) مى گفت: نمى توانم! تا فرشتگان (تعداد تازیانه ها را) به یک تازیانه رساندند و به او خاطر نشان کردند که دیگر (از آن) گریزى نیست. گفتند: آن مرد پرسید: این تازیانه را به مکافات کدام گناه بر من خواهید نواخت؟! گفتند: به خاطر آنکه روزى بدون وضو نماز خواندى، و بعد بر ناتوانى گذشتى و او را یارى نکردى (در حالى که مى توانستى به او کمک کنى). چون تازیانه عذاب خداوندى را بر او نواختند، آتش تمام قبرش را فرا گرفت».

کیفر قربانى کردن براى بتها
«عن منذر عن أبی عبد الله ع قال ذکر أن سلیمان [سلمان قال إن رجلا دخل الجنة فی ذباب و آخر دخل النار فی ذباب و قیل له و کیف ذا یا أبا عبد الله قال مر على قوم فی عید لهم و قد وضعوا أصناما لهم لا یجوز بهم أحد حتى یقرب إلى أصنامهم قربانا قل أم کثر فقالوا لهما لا تجوزا حتى تقربا کما یقرب کل من مر فقال أحدهما ما معی شی ء أقربه و أخذ أحدهما ذبابا فقربه و لم یقرب الآخر فقال لا أقرب إلى غیر الله عز و جل شیئا فقتلوه فدخل الجنة و دخل الآخر النار؛ منذر، از قول امام صادق (ع) روایت کرده است که سلمان (فارسى) نقل کرد: مردى به خاطر مگسى به بهشت رفت! و مرد دیگرى براى مگسى وارد جهنم شد! (حاضران) ماجرا را از حضرت پرسیدند، حضرت فرمود: این دو مرد بر طایفه اى -در یکى از اعیاد آنان- گذشتند، و آن طایفه بتهاى خود را در سر راه رهگذران قرار داده بودند و گذار هر کس که بدان جا مى افتاد به او مى گفتند: بایستى براى بتهاى ما چیزى را قربانى کنى، و فرقى نمى کند که قربانى (تو) کوچک باشد یا بزرگ، وگرنه اجازه عبور به تو داده نمى شود و افراد آن طایفه به آن دو مرد نیز چنین گفتند. یکى از آن دو گفت: چیزى به همراه ندارم تا قربانى کنم، و دیگرى، مگسى را گرفت و آن را به عنوان قربانى، کشت و اجازه عبور یافت! آن مرد اول (که چنین دید به آنان) گفت: من هرگز براى غیر خداى (جهانیان) قربانى نمى کنم، پس او را (گرفتند) و کشتند (ولى) وارد بهشت شد، و دیگرى که آزاد شده بود (پس از مردن) رهسپار دوزخ گردید»

کیفر آنکه از ناپاکى ادرار نپرهیزد
«عن أبی بصیر عن أبی عبد الله ع قال إن أجل عذاب القبر فی القبر من البول؛ ابوبصیر، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: براستى، که عذاب قبر (آدمى) بیشتر در رابطه با پرهیز نکردن از نجاست ادرار است (چرا که آن را جدى نمى گیرد و از کنار آن با بى تفاوتى مى گذرد)».