شعر علاء الدین حلی در مظلومیت حضرت زهرا سلام الله علیها

ابوالحسن علاء الدین علی بن حسین حلی از علما و شاعران سده هشتم هجری معاصر شهید اول شمس الدین محمدبن مکی که قصیده های هفتگانه او معروف است. و شهید اول یکی از آن قصیده ها را شرح کرده است.
و أجمعوا الا مر فیما بینهم و غوت *** لهم أما نیهم و الجهل و الأمل
أن یحرقوا منزل الزهراء فاطمه *** فیا له حادث مستصعب جلل
بیت به خمسه جبریل سادسهم *** من غیر ما سبب بالنار یشتعل
(الغدیر ج6 ص391 قصیده پنجم)
امید و آرزو و نادانی گمراهشان کرد، تا متفق شدند.
که خانه زهرا را آتش زنند! چه بزرگ کاری و چه دشوار کرداری!»
خانه ای که پنج تن در آنند، و جبرئیل، ششمین آنان، چرا باید بسوزد به آتش سوزان!
*
و دار علی و البتول و أحمد *** و شبرها مولی الوری و شبیرها
معالمها تبکی علی علمائها *** و زائرها یبکی لفقد مزورها
منازل وحی أقفرت فصدورها *** بوحشتها تبکی لفقد صدورها
(الغدیر ج6 ص376 قصیده دوم)
خانه علی و بتول و پیغمبر و دو فرزند او شبیر و شبر که بر آفریدگانند مهتر.
در و دیوار خانه بر فقدان خانه خدا گریانست، و زائر آن از ندیدن صاحب خانه اشک ریزان.
فرود آمد نگاه های وحی، بیابان خشک را ماند، و پیشگاه های خانه در ماتم پیشواها جوی اشک می راند.