دیدار شخص محتضر با پیامبر اکرم و امام علی علیه السلام

حضرت امام صادق (ع) به عقبه که راوی حدیث است فرمود: «لا یقبل الله من العباد یوم القیامه الا هذا الامر الذی انتم علیه؛ روز قیامت جز همین مذهبی که شما دارید قبول نخواهند کرد» ایمان به خدا و نبوت و امامت دارید و دوستدار علی و آل علی (ع) هستید. همین را به عنوان مذهب حق و راه نجات می پذیرند. غیر این را نمی پذیرند. بعد فرمود: «و ما بین احدکم و بین أن یری ما تقربه عینه الا ان تبلغ نفسه الی هذه ثم اهوی بیده الی الورید؛ بین شما و بین صحنه هایی که دیدن آن سبب روشنایی چشمتان خواهد شد فاصله ای نیست جز اینکه جانتان به اینجا برسد [اشاره به حلق خود کرد]» یعنی به محض رسیدن جان به گلو، با صحنه های شادی آفرین مواجه خواهید شد. امام علیه السلام این جمله را فرمود و سکوت کرد. راوی می گوید: من با خود گفتم: آیا انسان مؤمن دم جان دادن چه می بیند که شادمان می شود؟ ولی هیبت امام مانع از این شد که بپرسم. معلی کنار من نشسته بود؛ آهسته با دست خود فشاری به بازوی من داد که از آقا بپرس چه می بیند؟! من گفتم: آقا بفرمایید چه می بینید؟ باز امام علیه السلام فرمود: می بیند. تا ده بار پرسیدم و در هر بار امام علیه السلام می فرمود: می بیند. آخرین بار گریه ام گرفت و گفتم: یابن رسول الله! من می خواهم دینم را از شما بگیرم. بفرمایید انسان مؤمن در حالت احتضار چه می بیند؟ فرمود: به خدا قسم وقتی جان به گلو رسید، رسول خدا و علی مرتضی علیه السلام را می بیند (ای خدا کی شود آن لحظه را ببینم که سرم به آستانشان، چشمم به جمالشان جان می دهم). بعد فرمود: «یدخلان جمیلا علی المؤمن فیجلس رسول الله (ص) عند رأسه و علی علیه السلام عند رجلیه؛ رسول خدا و امیرالمؤمنان علیهم السلام کنار محتضر حاضر می شوند. رسول اکرم (ص) بالای سر او و امیرالمؤمنان علیه السلام کنار پای او می نشینند.»
آنگاه رسول خدا به محتضر می فرماید: «یا ولی الله ابشر انا رسول الله؛ ای دوست خدا! بشارت که من رسول خدا هستم». من برای تو بهترم از آن چه که در دنیا گذاشته و آمده ای! (البته این مشاهداتی است که شخص محتضر با چشم برزخی، ابدان برزخی آن بزرگواران را مشاهده می کند) سپس رسول خدا (ص) بر می خیزد و امیرالمؤمنین (ع) بالای سر محتضر می نشیند و می فرماید: «یا ولی الله ابشر انا علی ابن ابی طالب الذی کنت تحبه اما لا نفعنک؛ ای دوست خدا! بشارت که من علی بن ابی طالبم. من همان علی هستم که در دنیا دوستم داشتی. اینک وقت آن رسیده که من نافع به حالت باشم».
بعد امام صادق (ع) فرمود: این جریان در قرآن آمده است. راوی گفت: در کجای قرآن؟! فرمود: در سوره ی یونس آنجا که می فرماید: «الذین آمنوا و کانوا یتقون* لهم البشری فی الحیاة الدنیا و فی الاخرة لا تبدیل لکلمات الله ذلک هو الفوز العظیم؛ کسانی که ایمان آورده و تقوا داشته اند مژده در زندگی دنیا و آخرت از آن آنهاست. تبدیلی در کلمات خدا نیست. این، آن پیروزی بزرگ است.» (یونس/ 63-64)