نظر روانشناسان درباره وابستگی روحی زن به شوهر

از وقتی که یک زن حس می کند که به زودی بچه دار خواهد شد شروع می کند به نگریستن، جستجو کردن و بو کشیدن بدن و اندام خود، مخصوصا اگر بچه اولش باشد.
این حالت کنجکاوی بسیار شدید است، درست مثل این که زن با خود بیگانه است، می خواهد وجود خویشتن را کشف کند، وقتی که زن نخستین ضربه های کوچولوی بچه اش را در شکم خویش احساس کرد شروع می کند به گوش دادن به همه صداهای اندام خود، حضور موجود دیگری در بدن زن چنان سعادت و خوشحالی به او می دهد که کم کم میل به انزوا و تنهایی پیدا می کند و از دنیای خارج قطع ارتباط می کند، زیرا می خواهد با کوچولویی که هنوز به دنیا نیامده است خلوت کند....
مردها در روزهای آبستنی همسرانشان وظایف بسیار مهمی به عهده دارند و متأسفانه همیشه از انجام این وظایف شانه خالی می کنند. مادر آینده نیاز دارد که حس کند شوهرش او را می فهمد، دوست دارد و پشتیبان او است وگرنه وقتی دید که شکمش بالا آمده است، زیبائیش لطمه خورده، حالت استفراغ دارد و از زایمان می ترسد، همه این ناراحتی ها را به حساب شوهرش خواهد گذاشت که او را آبستن ساخته است...
مرد وظیفه دارد که در ماه های آبستنی بیشتر از پیش در کنار زنش باشد، خانواده به پدری مهربان نیاز دارد تا زن و بچه ها بتوانند از همه مشکلات و شادی ها و اندوه های خود با او حرف بزنند.
حتی اگر حرف هایشان بی معنی یا خسته کننده باشد، زن آبستن خیلی نیازمند آن است که از بچه اش با او حرف بزنند. تمام غرور و افتخار یک زن مادر شدن اوست و وقتی احساس کند که شوهرش نسبت به کودکی که او به زودی به دنیا خواهد آورد بی اعتنا است، این احساس غرور و افتخار جایش را به احساس حقارت و بیهودگی می دهد، از مادر بودن بیزار می شود و آبستنی برایش معنی یک "احتضار" پیدا می کند.
ثابت شده است که چنین زنانی دردهای آبستنی را خیلی به دشواری تحمل می کنند... رابطه مادر و فرزند یک رابطه دو نفری نیست، بلکه یک رابطه سه نفری است: مادر، کودک، پدر، و پدر حتی اگر غایب باشد (زن را طلاق داده باشد) در زندگی درونی مادر، در تخیلات و تصورات او و نیز در احساس مادری نقش اساسی دارد.