حربه های کفار در مقابل دعوت انبیاء

خداوند در سوره جاثیه آیه 9 درباره کافران می فرماید: «و اذا علم من آیاتنا شیئا اتخذها هزوا؛ هر گاه علم پیدا کند به چیزی از آیات (مقصود آیات قرآن کریم است که بر مردم تلاوت می شود) شروع می کند آیات ما را به مسخره گرفتن و مسخره کردن».
دو چیز است که قرآن مکرر اینها را نقل می کند و اینها مصیبتهایی بوده است که همه انبیاء در همه زمانها گرفتار آن بوده اند و قهرا همه اهل حق و حقیقت به فراخور حالشان گرفتار اینها بوده اند، یکی مسأله افک، دروغ بستن، تهمت بستن و دیگر مسأله مسخره کردن. اینها هم دو چیزی است که منطق برنمی دارد، یعنی دروغ حدی ندارد، کسی اگر بخواهد دروغ بگوید همه جور دروغی می تواند بگوید. راست است که محدود است. انسان اگر بخواهد راست بگوید قهرا مقید و محدود می شود، یعنی چون حقیقت و واقعیتی هست و باید خودش را با آن تطبیق بدهد نمی تواند از آن تجاوز کند، ولی دروغ گفتن دیگر افسار پاره کردن است و این زبان انسان در اختیارش است، هر چه که دلش بخواهد بگوید گفته است. مسأله دوم مسخره کردن و به سخریه گرفتن است. این هم از آن چیزهایی است که روی مردم اثر می گذارد ولی هیچ مقیاسی ندارد، یعنی هر چیزی را با منطق مسخره می شود مسخره کرد. چنین نیست که یک چیز را در دنیا بشود مسخره کرد، یک چیز دیگر را نشود مسخره کرد. هر چه که در دنیا شما پیدا کنید یک آدم مسخره چی می تواند آن را موضوع مسخره قرار بدهد و اتفاقا در روح مردم هم اثر می گذارد، یعنی مسخره اثر تبلیغاتی زیادی دارد. اتفاق افتاده است، بعضی افراد، چه مرد چه زن (شاید در زنها بیشتر) زود تحت تأثیر مسخره شدن قرار می گیرند.
مثلا شما با هزار دلیل و منطق برای بعضی زنها ثابت کنید که پوشش خوب است به این دلایل، همه را هم قبول می کند، ولی آخرش در یک جلسه که می خواهد شرکت کند که در آن از زنهای جور دیگر هستند، خودش را همرنگ آنها می کند، می گویید چرا؟ می گوید مرا مسخره می کنند. در مقابل مسخره دیگر تاب مقاومت ندارد، یعنی همه آن منطقها یک طرف و مسخره ای که بکنند طرف دیگر. «و اذا علم من ایاتنا شیئا اتخذها هزوا» هرگاه به بعضی از آیات ما علم پیدا کند شروع می کند به مسخره کردن در میان مردم و چون مسخره کردن در مردم اثر زیاد می بخشد این است که قرآن آن را ذکر می کند. قبلا بود: «یسمع آیات الله تتلی علیه؛ [که] آیات خدا را که بر او خوانده میشود می شنود» (جاثیه/ 8)، آیات ما را که می شنود خودش این کار را می کند.
در اینجا دارد: «و اذا علم من آیاتنا» وقتی علم پیدا می کند، این بیشتر نشان می دهد که حتی در وقتی هم که علم و معرفت دارد و صددرصد به آیات ما یقین دارد و آیات ما را «آیات ما» می شناسد با این حال عالما عامدا و با معرفت کامل به مبارزه با آن بر می خیزد: «اولئک لهم عذاب مهین؛ اینان عذابی خفت بار برایشان خواهد بود». باز تهدید دیگری است: اینها که اینچنین با مسخره به آیات الهی اهانت می کنند عذابی که در قبال این عملشان هست عذاب خوارکننده و ذلیل کننده ای است. هر گناهی یک عذاب مخصوص به خود دارد که با خود آن گناه تناسب دارد، چون عذابهای اخروی مثل نعمتهای اخروی هر دو تجسم اعمال انسان در دنیاست. آن کسی که کارش در دنیا اهانت کردن و خوار کردن چیزی است که استحقاق چنین خواری را ندارد، نوع عذابی که در آخرت گرفتار آن می شود عذابی است که تنها درد نیست، اهانت هم در آن وجود دارد.