دعوت مسیحیان به کیش زرتشتی و عکس العمل آنها

در دوره ساسانی زردشتیان به نام "آتش پرستان" شناخته می شدند. مسیحیان ایران که در اواخر، آزادی و قدرت قابل توجهی کسب کرده و در دربار ساسانی نفوذ کرده بودند با زردشتیان درباره آتش پرستی مباحثه و مجادله می کردند.
کریستن سن در کتاب "ایران در زمان ساسانیان" پس از آنکه می نویسد پیشرفت آیین عیسی (ع) در ارمنستان موجب تشویش و اضطراب دولت ایران شده بود و مهرنرسی پادشاه ایران پس از مشاوره با علمای زردشتی فرمانی نوشت و آنها را به ترک دین عیسوی و پذیرفتن کیش زردشتی دعوت کرد، و ضمنا از آنها خواسته بود که اصول دین خود را بنویسند، می گوید آنها نامه مفصل جسورانه ای نوشته اند، ضمن نامه چنین یاد آور شدند: اما راجع به اصل دین خود: اجمالا گوییم که مانند شما عناصر و خورشید و ماه و باد و آتش را نمی پرستیم (ایران در زمان ساسانیان، صفحه 309). ایضا در فصل هشتم کتاب خود می نویسد: روحانیان زردشتی هر روز قدمی واپس می رفتند، و دیگر قدرت سابق را نداشتند که بتوانند در برابر جریان ها سدی بکشند، تعدیات دیانتی تا حدی تخفیف یافت. در محافل دانشمندان، حکمت عملی احکام دین پیشی گرفت. با توسعه افق و انبساط افکار جدید، رفته رفته دامنه شک وسعت یافت. سادگی افسانه های باستانی که در اجزاء مزدیسنی وارد بوده تدریجا حتی علماء دین را هم ناراحت و مشوش نمود. ناچار تأویلات استدلالی برای حکایت مزبور پیش آوردند و از راههای عقلی در اثبات آنها کوشیدند.
در مباحثه ای که یکی از "مغان" با "گیورگیس" عیسوی کرده چنین گفته است:ما به هیچ وجه آتش را خدا نمی دانیم، بلکه به وسیله آتش خدا را می ستاییم، چنانکه شما به وسیله "خاج" او را عبادت می کنید. گیورگیس، که خود از مرتدان ایرانی بود، در پاسخ، چند عبارت از اوستا بر خواند که در آنها آتش را چون خدایی نیایش کرده اند. آن مغ پریشان شد و برای اینکه مغلوب به شمار نیاید گفت: ما آتش را می پرستیم از این رو که او با "اوهرمزد" از یک طبیعت است. گیورگیس پرسید آیا هر چه در اوهرمزد هست در آتش هم هست؟ مغ جواب داد: بلی گیورگیس گفت: آتش نجاسات و مدفوع اسب و هر چه را بیابد می سوزاند، پس اوهرمزد هم که از همان طبیعت است این چیزها را می سوزاند؟!. چون سخن بدینجا رسید مغ بیچاره از جواب عاجز ماند (ایران در زمان ساسانیان، صفحه 456 - 457).