حجم و حرارت خورشید

حجم خورشید، یک میلیون و پنجاه هزار برابر حجم کره زمین است. دوری خورشید از زمین، به طور متوسط یکصد و پنجاه میلیون کیلومتر است. حرارتی که از خورشید به زمین می رسد میلیونیم آن می باشد و بقیه در فضا پخش شده و به کرات دیگر می رود. در صورتی که سطح خارجی خورشید، دوازده هزار درجه فارنهایت حرارت دارد. خورشید با این بعد و این حجم و این مقدار حرارت، به زمینیان، حیات می بخشد. اگر حجم خورشید، دو برابر این می بود، روزها بلندتر می شدند و شبها کوتاهتر، چون احاطه نوری خورشید به زمین، دو برابر می شد، استراحت انسانها و جانوران و گیاهها بر هم می خورد. گیاه که بیشتر از مقدار احتیاج نور و حرارت ببیند، می سوزد. گیاهان که می سوختند مواد غذائی برای جانوارن و انسان ها یافت نمی شد؛ در نتیجه، همگی نابود می شدند. اگر حجم خورشید کوچکتر از این می بود، روزها کوتاه و شبها بلند می شدند. رشد و نمو گیاهان از میان می رفت چون به مقدار احتیاج به آنها نور و حرارت نمی رسید. به دنبال نابودی گیاهان، جانداران نیز نابود می شدند. اگر فاصله خورشید با زمین، کمتر بود، داستان نخست پیش می آمد و اگر فاصله خورشید با زمین، بیشتر بود، فرضیه دوم عملی می شد. اگر مقدار حرارت خورشید بیش از این بود، گیاهان همگی می سوختند و جانداری در روی زمین نمی ماند و اگر حرارت خورشید کمتر از این می بود، رشد گیاهان به طور کافی محقق نمی شد، و در خطر نابودی قرار می گرفتند و در پی آن جانداران می رفتند. سرمای فرساینده ای در زمستانها پیش می آمد. تابستانها هم گرمای سودمندی نداشت، سرماخوردگیها، سینه پهلوها و به طور کلی بیماریهای زمستانی بشر را نابود می کرد.
آیا تشخیص حجم معین حیاتبخش خورشید و اختیار آن از میان میلیاردها حجم های نابود کننده کوچکتر یا بزرگتر، نشانه دانش و حکمت و قدرت گرداننده بزرگ جهان نمی باشد؟ آیا تعیین بعد معین خورشید، از زمین که حیات می بخشد در میان میلیاردها بعد دیگر دورتر یا نزدیکتر که همه کشنده می باشند، نشانه دانش و حکمت و قدرت آفریننده جهان نمی باشد؟ آیا تعیین حد معین از حرارت برای خورشید که به جانداران جان می دهد و به گیاهان روح می بخشد نشانه دانش و حکمت و قدرت آورنده جهان نمی باشد؟ در صورتی که میلیاردها درجات حرارت را از بیشترها و یا کمترها که همه نابود کننده بودند کنار گذارده و حرارت حیاتبخش را برگزیده است.