بیان سمبلیک پیش از حافظ «شیخ بهایی»

 افرادی با بیان سمبلیک از می و عشق و ... شعر گفته اند که درباره هر که بشود احتمال داد، درباره آنها دیگر نمی شود احتمال این حرف ها را داد. مثلا شیخ بهایی، فقیه عصر و شیخ الاسلام زمان خودش، از این حرف های رندی به اصطلاح، آنقدری که در کلمات حافظ آمده در کلمات شیخ بهایی هم آمده، کمتر نیامده، مثل این شعرهای معروفش که می گوید:
دین و دل به یک دیدن باختیم و خرسندیم *** در قمار عشق ای دل کی بود پشیمانی
سجده بر بتی دارم، راه مسجدم منما *** کافر ره عشقم، من کجا مسلمانی
ما ز دوست غیر از دوست مقصدی نمی خواهیم *** جور و جنت ای زاهد بر تو باد ارزانی
(البته این شعر دیگر تفسیر می کند، مثل شعرهای خود حافظ)
زاهدی به میخانه سرخ روز می دیدم *** گفتمش مبارک باد ارمنی مسلمانی
خانه دل ما را از کرم عمارت کن *** پیش از آنکه این خانه رو نهد به ویرانی