اشعار ابن ابی الحدید درباره عظمت امیرالمؤمنین

یا علی‌ گر به‌ حشر، قنبر تو سایه‌ بر گبر محشر اندازد
جای‌ دارد که‌ ابر رحمت‌ گیر، سایه‌ بر اهل‌ محشر اندازد
هو النبأ المکنون و الجوهر الذی‌ *** تجسد من نور من القدس زاهر (1)
ألا إنما الاءسلام لولا حسامه *** کعفطة عنز أو قلامة حافر (2)
ألا إنما التوحید لولا علومه *** کعرضة ضلیل و نهبة کافر (3)
صفاتک أسمآء و ذاتک جوهر *** بری المعانی‌ من صفات الجواهر (4)
یجل عن الاعراض و الاین و المتی‌ *** و یکبر عن تشبیهه بالعناصر (5)
از اشعار رائیه ابن ابی الحدید است که از علویات سبع اوست و در مجموعه ای با معلقات سبع و قصیده بوصیری طبع سنگی شده است.
معنی اشعار بالا به ترتیب ابیات چنین می شود:
1ـ اوست‌ خبر مستور و اصلی‌ که‌ از نور تابنده عالم‌ قدس‌ صورت‌ بندی‌ شده‌ و لباس‌ جسمیت‌ در بر کرده‌ است‌.
2ـ آگاه‌ باشید! که‌ اگر جهاد عظیم‌ و شمشیر برنده او نبود، از اسلام‌ جز چیز اندکی‌ همانند آب‌ بینی‌ بز یا پاره سم‌ حیوان‌ باقی‌ نبود.
3ـ آگاه‌ باشید! که‌ اگر علوم‌ و دانش‌ او نبود، توحید آنچنان‌ خراب‌ می شد که‌ به‌ صورت‌ آنچه‌ را که‌ شخص‌ ضال عرضه‌ می کند و آنچه‌ را که‌ کافر غارت‌ کرده‌ است‌ در می‌آمد.
4ـ صفات‌ تو اسماء خداست‌ و ذات‌ تو جوهری‌ است‌ که‌ از آثار و خواص جواهر عالم‌ امکان‌ جداست‌.
5ـ و ذات‌ تو برتر است‌ از عرضه ماده‌ و مکان‌ و زمان‌، و بزرگتر است‌ از تشبیه‌ و مشابهت‌ با عناصر.


منابع :

  1. سید محمدحسین حسینی طهرانی- معادشناسی 5- صفحه 47-46

https://tahoor.com/fa/Article/PrintView/25511