گیاه شناسی و وقت شناسی زنبور عسل

گیاه شناسان می گویند: بیشتر گلها، در سرتاسر روز شیره ندارند، بلکه در وقت معینی از روز شیره می دهند و زمان شیردهی آنها، از سه ساعت تجاوز نمی کند. گلها، شیره خود را همگی در یک وقت عرضه نمی کنند. پاره ای در صبحگاه و برخی هنگام ظهر و دسته ای بعد از ظهر شیره خود را، در معرض قرار می دهند. زنبور عسل، گیاه شناس است و وقت شناس، گلها را می شناسد و ساعت شیره دهی هر گلی را می داند. در همان ساعت به سراغ آن گل می رود، تا شیره اش را بمکد. نه زودتر از آن وقت، به سراغ گلها می رود نه دیرتر.
من نمی دانم، زنبور عسل، گیاه شناسی را در کدام دانشکده کشاورزی آموخته و کدام استاد به او این دانش را تعلیم داده است؟ دانشی که بشر در دوره تکامل بدان رسیده است. بشر که خود را برترین جاندار صحنه گیتی می داند، هنوز وقت شناسی را بلد نیست و برای شناختن وقت نیاز به ساعت دارد تا به وسیله آن، وقت را بشناسد. آیا زنبور عسل، پیشرفته تر از بشر می باشد؟ چنین سخنی باور کردنی نیست. بهره برداری زنبور از گلها، هر دسته ای را در ساعت معین، نشانه دانش و بینش می باشد. با آنکه مغز زنبور نمی تواند حاصل چنین دانشی و چنین بینشی باشد پس بایستی زنبور رهبری داشته باشد، دانا و توانا و بینا که آن را رهبری کند. این رهبر، چگونه زنبور را رهبری می کند؟ ما می دانیم که رفتن زنبور به سراغ گلها رفتن ماشینی نیست، بلکه رفتن وی، رفتن ارادی است. اگر رفتنش ارادی باشد، بایستی زنبور عاقل باشد و عالم. علم نیاز به آموزش و یا آزمایش دارد، آموزش را در زنبور راه نیست. چون زبان زنبور را جز زنبور، کسی نمی داند. زنبور آزمایش هم نکرده است. زیرا آزمایش گلها و پی بردن به آنها زمانی دراز نیاز دارد و زنبور همان روزی که از کندو، بیرون می آید، به بهره گیری از گلها می پردازد، چون تغذیه وی بدین وسیله می باشد. آیا وقت شناسی زنبور و گیاه شناسی این موجود بی شعور و بی دانش، نشانه قدرتی نامتناهی و بینشی نامتناهی نیست؟ چنین قدرتی در جهان موجود است که جهان را آفریده و جهانیان را رهبری کرده و می کند.