امر پروردگار و زنده شدن مردگان

خداوند در خصوص نحوه تحقق امر خویش می فرماید: «إنما´ أمره و ´ إذا´ أراد شیـا أن یقول له کن فیکون؛ این است و جز این نیست که امر خداوند برای ایجاد چیزی را که اراده کند، اینست که به او بگوید: بشو! و به مجرد این گفتار، میشود» (یس/ 82) محتاج به زمان و مکان و قوه و استعداد و ماده و تدریج و معد و شرط و غیرها نیست.
خلقت نوزاد آدمی در شکم مادر نه ماه طول می کشد؛ چون اراده خدا تعلق گرفته است که آن امر «کن» بدین قسم تحقق پذیرد؛ یعنی اول به نطفه میگوید: اینطور بشو! بعد میگوید: اینطور بشو! و سپس میگوید: اینطور بشو! و هکذا در هر لحظه اوامر متعددی از ذات مقدسش صادر می گردد و به واسطه آن اوامر این نطفه تغییراتی پیدا می کند، تا نه ماه به طول می انجامد. خداوند به یک لفظ کن میتواند آدم درست کند، مگر به یک کلمه کن شتر حضرت صالح پیامبر درست نشد؟ و کوه شتر نزایید؟ آری، شکم کوه باز شد و شتری تام و تمام عیار بیرون آمد. مگر به یک کلمه کن حضرت عیسی (ع) درست نشد؟ عیسی که پدر نداشت. مگر به یک کلمه کن حضرت آدم بوالبشر و حواء ام البشر پدید نیامدند؟
خلاصه آنکه امر پروردگار «زمانی» نیست؛ زمانی است به حسب نظر ما که خود در چرخ حرکت تدریج و زمان واقع شده ایم؛ اما به حسب واقع در آن عالم ربوبی، زمان معنی ندارد؛ امر پروردگار همان اراده اوست، و اراده او همان کلمه کن است، و کلمه کن همان یکون یعنی عین تحقق خارجی و عین عالم تکوین و نفس مشیت عینیه و خارجیه پروردگار است، و جدا نیست. «فسبحـ'ن الذی بیده ملکوت کل شیء و إلیه ترجعون؛ پس پاک و منزه و مقدس است و سبوح و قدوس است، آن پروردگاری که جان و روح و حقیقت و ملکوت هر موجودی به دست اوست، و شما همگی بسوی او بازگشت خواهید نمود» (یس/ 83)