دعای کمیل

از دعاهای مشهور و معتبر ما با مضامین بلند در معرفت خداوند و طلب آمرزش گناهان است. این دعای عظیم الشان را، کمیل بن زیاد نخعی از حضرت امیرالمومنین علی بن ابیطالب (ع) روایت کرده است.
از این جهت به نام او مشهور شده است که  سیدبن طاووس از شیخ طوسی رحمة الله علیه به سند خودش روایت کرده است که در شب نیمه شعبان، کمیل بن زیاد دیده است که علی بن ابیطالب در حال سجده، این دعا را خوانده است.
کمیل می گوید: روزی با مولای خود، امام علی (ع) در مسجد بصره نشسته بودم که جمعی از اصحاب حضرت هم حضور داشتند. سئوال شد ازحضرت که معنی این آیه که خدا می فرماید: «فیها یفرق کل امر حکیم؛ در آن شب هرگونه كارى به نحوى استوار فيصله می یابد.» (دخان/ 4) چیست؟ حضرت فرمودند: آن شب نیمه شعبان است.
سوگند به کسی که جان علی در دست قدرت اوست هیچ بنده ای نیست جز اینکه تمام آنچه بر او از نیکی و بدی می گذرد، در شب نیمه شعبان برایش تقسیم می شود تا آخرسال او. هر بنده ای که آن شب را به عبادت احیا کند و دعای حضرت خضر را بخواند، دعای او مستجاب می شود.
کمیل می گوید: وقتی که حضرت به منزل خود رفتند، وقت شب به خدمت آن بزرگوار رسیدم. حضرت فرمودند برای چه کاری آمدی؟ عرض کردم به طلب دعای خضر آمده ام. امیرالمومنین علی (ع) فرمود: ای کمیل، اگر این دعا را حفظ کردی هر شب جمعه یا درهر ماه و یا سالی یکبار و یا لااقل در تمام عمر یک مرتبه بخوان تا امور تو کفایت شود. خداوند تو را یاری می کند، روزی تو زیاد می شود و البته از مغفرت هم محروم نمی شوی.
ای کمیل، مدتی که تو با ما مصاحب هستی، موجب شده که تو را به چنین نعمت و کرامتی سرافراز نمایم. ای کمیل بنویس: «اللهم انی اسئلک برحمتک......» و ادامه دعا.
علامه مجلسی، دعای کمیل را بهترین دعا دانسته است. این دعا در شب جمعه و در شب نیمه شعبان خوانده می شود و برای کفایت از شر دشمنان و گشایش روزی و آمرزش گناهان فواید زیادی دارد.
در تمامی بلاد شیعه نشین، مجالس بزرگ و کوچکی به منظور خواندن این دعا تشکیل می شود. شرح های زیادی هم بر این دعا نوشته شده که چند نمونه آنرا بیان می کنیم.
1- انیس اللیل تالیف مرحوم میرزا محمدرضا کلباسی اصفهانی که اولین بار در سال (1343 قمری) منتشر شده و بعد هم بارها، انتشار یافته است.
2- شرح دعای کمیل تالیف میرزا ابوالحسن لاری معروف به محقق اصطهباناتی شیرازی که در حاشیه (زادالمعاد) چاپ شده است.
3- شرح دعای کمیل اثر قاضی عبدالاعلی سبزواری که در سال 1343 قمری منتشرشده است.