وصف جهنم در قرآن

در قرآن در آیه 27-28 سوره مدثر آمده است: «و ما ادریک ما سقر* لاتبقی و لاتذر؛ و تو چه می دانی سقر (که جایگاه این شخص است) چیست؟* (همین قدر در وصفش این دو کلمه را می فرماید) نه باقی می گذارد و نه رها می کند» جمله خیلی عجیبی برای وضع جهنم است. آتش دنیا و هر عذابی که در دنیا هست وقتی که به شدت و نهایت اوج خودش برسد دیگر باقی نمی گذارد یعنی از بین می برد ولی وقتی که از بین برد دیگر رها می کند، دیگر چیزی نیست که برایش آتش گیره باشد، دیگر نو نمی شود. ولی آن جهان جهان فنا نیست، هم از بین می برد و هم رها نمی کند: «کلما نضجت جلودهم بدلناهم جلودا غیرها لیذوقوا العذاب؛ که هر بار پوستشان پخته شود، پوستی دیگر برجایش نهیم تا عذاب را (به طور کامل) بچشند» (نساء/ 56). در سوره اعلی می خوانیم: «فذکر ان نفعت الذکری* سیذکر من یخشی* و یتجنبها الاشقی* الذی یصلی النار الکبری* ثم لایموت فیها و لایحیی؛ پس تذکر ده، اگر تذکر سود دهد* به زودی کسی که خدا ترس است پند خواهد گرفت* و بدبخت ترین مردم از آن (پند) کناره می گیرد* همان که به بزرگ ترین آتش می سوزد* آنگاه در آن آتش نه می میرد و نه زنده می ماند» (اعلی/ 9-13)
نه می میرد و نه زندگی می کند، یک چنین حالتی. «لاتبقی و لاتدر» نه ابقا می کند (یعنی او را از بین می برد) و نه رهایش می کند. «لواحه للبشر؛ پوست ها را سیاه می گرداند» (مدثر/ 29)  یعنی او که از بین نمی رود، ولی اگر ببینی مثل اینکه چیز دیگری داری می بینی. «علیها تسعة عشر؛ بر آن آتش نوزده موجود (بعد گفته خواهد شد ملک) موکلند» (مدثر/ 30).