عبدالله ابن بدیل

عبدالله بن بدیل از قبیله خزاعه و از خانواده ای شریف بود و پیش از ظهور اسلام در مکه به دنیا آمد. پدرش، بدیل بن ورقاء، هنگام فتح مکه مشمول دعای خیر پیامبر اکرم (ص) شد. عبدالله نیز از اصحاب رسول خدا و از مهاجران بود. وی در غزوه حنین شرکت کرد و سپس حامل پیامی از رسول خدا برای مردم یمن شد. پس از رحلت رسول خدا نیز در شمار یاران نیکوی حضرت علی (ع) قرار گرفت. او و برادرش، حبیب بن بدیل، از کسانی بودند که به درخواست علی (ع) بر آن چه در روز غدیر خم از رسول خدا شنیده بودند، گواهی دادند (حدیث غدیر) این ماجرا به حدیث رکبان معروف است.

دعبل خزاعی، شاعر شیعه زمان حضرت امام رضا (ع) و ابوالفتح رازی از نوادگان او بوده‌اند. عبدالله در فتوحات زمان خلفا، یکی از فرماندهان سپاه مسلمان به شمار می‌رفت و به ویژه در فتح اصفهان، کاشان و کرمان نقش مهمی داشت. وی در دوران حکومت حضرت علی (ع) نیز از اصحاب نزدیک امام بود. در نبرد جمل فرزندش را قربانی حمایت از ولایت کرد و در جنگ صفین همراه با دو تن از برادرانش دلاورانه جنگید. وی فرمانده جناح راست سپاه امام علی (ع) بود و آن قدر جنگید تا توانست به خیمه‌گاه معاویه نزدیک شود. معاویه به ناچار جایگاه خود را عوض کرد و دستور داد او را سنگباران کنند. وی در این سنگباران به شدت مجروح شد و پس از ساعتی به شهادت رسید. هنگامی که معاویه بر بالینش آمد، او را پهلوان سپاه عراق خواند. شهادت وی در روز پنج شنبه هفتم صفر سال 37 هجری رخ داد.