مالک ابن عبدالله جابری

مردی شجاع و جنگجو بود. از قبیله ی جابریان (بنی جابر) که از شاخه های معروف قبیله ی شیعی بنی همدان به شمار می رفت. عنوان کاملش مالک بن عبدالله (عبد) بن سریع جابری بود. مالک در جریان قیام حسینی با برادر مادری اش، سیف بن حارث بن سریع جابری همدانی که ضمنا پسرعموی او نیز بود و به آنها «بنوجابر» می گفتند همراه با شبیب، غلام خودشان از کوفه خارج شدند و در کربلا به امام حسین (ع) پیوستند. عصر روز عاشورا، وقتی دید که عده ای از یاران امام شهید شدند، با سیف بن حارث، گریان، به خدمت امام حسین (ع) آمد و اجازه گرفت تا به میدان جنگ برود. امام (ع) دلیل گریه ی آنها را پرسید. آنها عرض کردند که «به خدا قسم ما برای جان خود گریه نمی کنیم بلکه برای حال شما گریانیم زیرا دشمنان شما را احاطه کرده اند و هر لحظه به ما و شما نزدیک تر می شوند و از ما هیچ کاری ساخته نیست». امام برای آنها دعا کرد و فرمود: «خداوند در مقابل این درک و احساس شما و یاری تان به من، بهترین پاداش را به شما عنایت کند». مالک در حالی که همچون دیگر اصحاب می گفت: «السلام علیک یابن رسول الله، السلام علیک یا ابا عبدالله» به طرف میدان رفت. جنگی سخت کرد، عده ای را زخمی کرد و عده ای را کشت تا اینکه خود در کنار سیف بن حارث به شهادت رسید.