احتکار، یکی از گناهان کبیره

احتکار، جمع آوری و نگهداری قوت مردم است مانند گندم و جو و برنج و روغن به انتظار گران شدنش، و در صورتی که مورد احتیاج مردم باشد و دیگری هم یافت نشود که نیازشان را برطرف کند، حرام و از گناهان کبیره ای است که بر آن وعده آتش داده شده است.
پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «جبرئیل به من خبر داد که در جهنم یک وادی را دیدم که در آن آتش افرزوان و جوشان است. از مالک جهنم  پرسیدم اینجا جای کیست؟ گفت: سه طایفه: احتکار کنندگان و شراب خواران و قوادان». و نیز می فرماید: «احتکار نمی کند مگر شخص گنه کار». و نیز می فرماید: «هر مردی که قوت مردم را بخرد و تا چهل روز آن را نگاه دارد، به انتظار اینکه مسلمانان در گرانی واقع شوند، گناهی کرده که اگر تمام آن قوت را بفروشد و پولش را صدقه بدهد کفاره آن گناهی که کرده نمی شود» و نیز در چند روایت احتکار کنندگان  را ملعون نامیده است، می فرماید: «در یک شب بر جمعی از بنی اسرائیل عذابی نازل شد و صبح کردند درحالی که چهار صنف از ایشان هلاک شده بودند: طبل زنندگان و آواز خوانان و احتکار کنندگان و صرافانی که رباخوار بودند». و نیز  می فرماید: «کسی  که بیش از چهل روز احتکار کند، بوی بهشت را نخواهد یافت با اینکه بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می شود. و جز این نیست که بوی بهشت بر او حرام است چه رسد به خود بهشت.» و نیز می فرماید: هرکس قوت مردم را به انتظار گرانی، تا چهل روز نگهدارد، از خداوند بیزار و بریده شده و خدا هم از او بیزار است.»

باید دانست هرگاه کسی طعام را نگهداری کند، در صورتی که مورد ضرورت و احتیاج مردم نباشد یا اگر باشد، کس دیگری یافت می شود که به آنها بفروشد و رفع احتیاجشان  می شود، یا اینکه برای مصرف خانواده اش نگه داشته نه برای گران فروشی، در هریک از این سه صورت، احتکار حرام نیست و در غیر آن حرام و گناه کبیره است، و حاکم شرع باید او را به فروختن آن، به قیمتی که راضی شود مجبور نماید، و اگر خواست اجحاف کند، باز حاکم شرع نرخ عادلانه قیمت را به او پرداخته و گندمش  را به نیازمندان می فروشد.