روزه در آیین زرتشت

در مورد روزه در آیین زرتشت باید گفته شود که روزه گرفتن و نخوردن آب و غذا بخاطر اینکه باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می شود ناپسند می باشد. چون این موارد در آیین زرتشت نکوهیده شده و بیکاری و تن پروری بشدت نهی شده است و در وندیداد، فرگرد سوم فقره 33 نوشته شده: «… آن کس که سیر غذا می خورد، توانایی می یابد که نیایش بکند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می ماند و از نخوردن می میرد».

چهار روز روزه
روزه در دین زرتشت چهار روز در ماه است. زرتشتیان برای افراط نکردن در خوردن گوشت حیوانات روزهای دوم و دوازدهم و چهاردهم و بیست و یکم هر ماه زرتشتیان از خوردن گوشت پرهیز می کنند این چهار روز متعلق به چهار امشاسپند وهمن؛ ماه و گوش و رام که از میان چهارپایان هستند می باشد. در نزد زرتشتیان برای هرسی روز ماه اسم خاصی وجود دارد. یکی از این روزها وهومن است که بعدها به نام بهمن تغییر شکل داده به معنای منش نیک است. ماه، گئوش و رام نیز به همراه وهومن روزهایی هستند که گوشت خوردن در آن روزها حرام است و اصطلاحا به آن نبر می گویند. نبر یعنی نبریدن که البته به خاطر زندگی شهری اکنون باید تعبیر نخور را به کار ببریم. بعضی از زرتشتیان قدیم در کل ماه بهمن نیز لب به گوشت نمی زدند. نماد بهمن سپیدی و پاکی است از همین رو موبدان زرتشتی سپید می پوشند چرا که، منش نیک یعنی سپیدی، این چهار روز پرهیز از خوردن گوشت خود یک نوع حفظ الصحه است. همچنین سفارش شده که در سیزده روز عید ناهار خورده نشود.

روزه معنوی
زرتشتیان در تمام اوستا و به خصوص درگاتها بسیار به روزه معنوی تشویق شده اند و زمان آن طول سال است. در اوستا مفهوم روزه به روزه باطنی نسبت داده می شود و روزه ظاهری وجود ندارد اگرچه امساک و تحت فشار قرار دادن جسم برای تمرکز بیشتر بر اعمال و مناسک دینی عملی ستودنی است. زرتشتیان باید در سه بخش معنوی شنوایی، اندیشه و حساس همیشه روزه داشته باشیم یه آن معنا که از طریق این سه حس از نیکی دور نشویم و اندیشه و حساس و شنوایی مان همیشه سرشاز از نیکی باشد. همچنین در اوستا بر روزه بزرگتری تاکید شده است و آن حفظ هفت عضو بدن، مشتمل بر دو چشم، دو دست، دو پا و زبان در تمام طول زندگی از هر گونه آلودگی است و این هفت عضو همیشه باید پاک نگه داشته شوند که از این عمل نیز تحت عنوان روزه یاد می شود.

امر به معروف است تا نهی از منکر در مذهب زرتشت
در مذهب زرتشت بیشتر امر به معروف است تا نهی از منکر. شهریور یعنی تسلط بر نفس، سپندارمذ به این معنا که مهر و فروتنی را یاد بگیرد، خرداد نماد دانش اندوزی است که یکی از وظایف هر زرتشتی است، امرداد یعنی بی مرگی و جاودانگی که جزء آن شش صفتی است که انسان را به اهورامزدا نزدیک می کند. یک زرتشتی واقعی باید از منهیات در تمام طول سال دوری گزیند. اولین این منهیات دروغ است. در گاتها دروغ به عنوان سرچشمه تمام بدی ها معرفی شده است.

منـابـع

کلیــد واژه هــا