صالح بن وهب یزنی جعفی

از قاتلین حضرت سیدالشهداء حسین بن علی (ع) و جانیان لشگر عمربن سعد «لعنته الله علیه». القابش در مقاتل به گونه های مختلفی چون: صالح بن وهب مری، مزنی، صالح بن وهب جعفی آمده است. نام او در حماسه حسینی به عنوان یک عنصر خبیث در چند جا مطرح است.
روز عاشورا، آنگاه که حسین بن علی (ع) به میدان آمد، عمر سعد دستور داد تا لشگرش از هر سو بر آن حضرت حمله کنند. 4000 کماندار تیر می زدند و شمر با چند نفر پیادگان نظام از جمله صالح بن وهب، خولی، سنان بن انس و... به طرف خیمه های امام که اهل بیت آن جا بودند، رفتند که امام (ع) فریاد زد: «ای پیروان آل ابوسفیان! اگر دین ندارید لااقل آزادمرد باشید. من و شما با همدیگر کارزار می کنیم، بر زنان گناهی نیست، تا من زنده ام آن سرکشان را از اهل و عیال من بازدارید.»
از این رو، شمر بن ذی الجوشن دستور داد که از حرم این مرد دور شوید و به خودش حمله کنید. زمانی که دشمنان رو به امام آورده و از هر طرف بر پیکرش هجوم بردند، آنقدر نیزه و شمشیر زدند تا بدنش مانند خارپشت شد و چون از شدت ضعف و جراحات و تشنگی، چند لحظه ای ایستاد، صالح بن وهب نیزه ای بر پشت آن حضرت زد و حضرت در حالی که می فرمود: «بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله» بر روی گونه راست، از اسب بر زمین افتاد.
پس از شهادت امام حسین (ع)، عمر سعد فریاد زد: «چه کسانی حاضرند بر پیکر حسین اسب بتازند؟» صالح بن وهب با چند نفر دیگر حاضر بر اینکار شدند که بدن آن حضرت را زیر سم اسبانشان کوبیدند، آنگونه که سینه و پشتش در هم شکست و بعد این ده نفر نزد عبیدالله رفتند.
پرسید: «اینها کیستند؟»
گفتند: «آنها که اسب تاختیم!»
و عبیدالله جایزه بسیار اندکی برایشان مقرر کرد.
ابوعمرو زاهد گفت: «وقتی نسب اینها را دیدیم معلوم شد که همه این ده نفر حرامزاده بودند.»

و سرانجام ننگین زندگی او
سال 66 هـ.ق، زمانی که مختار ثقفی به خونخواهی حسین (ع) و بقیه شهداء کربلا قیام کرد، دستور داد این گروه را دستگیر کرده و همه را به پشت بخوابانند و با میخ های آهنی دست و پایشان را به زمین کوبید. آنگاه با اسب هایی که نعل آهنین داشت بر بدنشان تاختند تا هلاک شدند. سپس جسد آنها را سوزاندند. (برخی مقاتل این مطلب را نوشته اند)

منـابـع

کلیــد واژه هــا