نقش اسلام در وحدت ملل مختلف

آقای زین العابدین رهنما در مقدمه ترجمه و تفسیر قرآن (صفحه 75) در این خصوص چنین‏ می‏نویسد: ظهور دین اسلام در عربستان یکی از بزرگترین انقلابهای تاریخ بشری بود... در اول سده هفتم مسیحی شروع شد و به تدریج در مدت کوتاهی تمام شبه‏ جزیره عربستان را فرا گرفت، پس از آن به کشورهای مجاور هم که دارای‏ برجسته ترین تمدن و فرهنگ آن عصر بودند رو آورد. تغییرات و تحولات‏ شگرف و بسیار ژرفی که در مردم و جامعه آن کشورها به نام اصول مذهبی به‏ وجود آورد از شگفتیهای پر از رمز حیات بشری است که بسیاری وابستگیهای بیهوده زندگی را از میان برد و بسیاری از بستگیهای جدید را که از هر زنجیر پولادین محکمتر بود در دل و فکر مردم آفرید. این انقلاب به نام تمدن جدید نه تنها عربستان مرده و صحرای بی آب و علف ساکت و بی سر و صدایی را که مردمش بجز انگشت‏ شماری ناشناس بودند به عربستان پر سر و صدایی که هزاران فرد آن به نامها و عناوین و برجستگیهای اخلاقی شناخته شدند تبدیل کرد، بلکه فلسفه ها و اندیشه های نوینی برای شان آورد، اگرچه پاره ای از ریشه های آن از تمدن‏ دو کشور بزرگ مجاور آن (ایران و روم) آبیاری شده بود، معذلک برای آن‏ دو کشور هم بسیار تازگی داشت، به منزله دروس نو آسمانی و فلسفه هایی‏ از عدالت خواهی و پرهیزگاری علیه ستمگری و بیداد بود که مانند آبهای‏ خنک و گوارائی در دل تشنه افراد آن و در مغز متفکر جویندگان آنها جایگزین گردید.

این غلبه فکری کار بزرگ اسلام بر اجتماعات و مردم آن دو کشور بزرگ بود و نیز رسوخ تعلیمات دادخواهی در مردم‏ ستمدیده آنها، مردمی که بر اثر فشار حکام امیدشان از همه جا بریده شده و تنها به سوی خالق بازمانده بود. این پیروزی اسلام تنها پیروزی پابرهنه ها و چکمه پوش ها و غلبه سلاح کهنه بر سلاح نو یا غلبه سلاح ها بر سلاح داران نبود بلکه چنانکه گفتیم این غلبه، غلبه اندیشه نو و دادخواهی گروه مظلومان بر جمعیت ظالمان و پیروزی‏ ستمدیدگان بر ستمگران بود. این فکر و احساس در مردم آن کشورها چنان رسوخی‏ کرد که برای برانداختن حکومتهای خودشان با پرچمداران آیین اسلامی هم آواز و همفکر شدند و آثار این غلبه معنوی امروز هم که یکهزار و چند صد سال از آن ظهور و پیدایش میگذرد در خانه یکایک افراد ملتهای ایمان آورده‏ برقرار است، در صورتی که از پیروزی جنگی و جنگاوران فاتح عرب کوچکترین اثری در این کشورها باقی نمانده است.

آقای دکتر عبدالحسین زرین کوب، در کتاب کارنامه اسلام (صفحه 13) در بحث‏ از علل تمدن عظیم و باشکوه اسلامی، می‏گوید:... آنچه این مایه ترقیات علمی و پیشرفتهای مادی را برای مسلمین‏ میسر ساخت در حقیقت همان اسلام بود که با تشویق مسلمین به علم و ترویج‏ نشاط حیاتی، روح معاضدت و تسامح را جانشین تعصبات دنیای باستانی کرد، و در مقابل رهبانیت کلیسا که ترک و انزوا را توصیه می‏کرد، با توصیه‏ مسلمین به راه وسط توسعه و تکامل صنعت و علم انسانی را تسهیل کرد. در دنیایی که اسلام به آن وارد شد، این روح تساهل و اعتدال در حال زوال‏ بود.

از دو نیروی بزرگ آن روز دنیا (بیزانس و ایران) بیزانس در اثر تعصبات مسیحی که روز بروز در آن بیشتر غرق می‏شد هر روز علاقه خود را بیش‏ از پیش با علم و فلسفه قطع می‏کرد، تعطیل فعالیت فلاسفه به وسیله ژوستی‏ نیان اعلام قطع ارتباط قریب الوقوع بود بین دنیای روم با تمدن و علم. در ایران هم اظهار علاقه خسرو انوشیروان به معرفت و فکر، یک دولت مستعجل‏ بود، و باز تعصباتی که برزویه طبیب در مقدمه کلیله و دمنه به آن اشارت دارد هر نوع احیاء معرفت را در این سرزمین غیرممکن کرد. در چنین دنیائی که اسیر تعصبات دینی و قومی بود اسلام نفخه تازه‏ ای دمید، چنانکه با ایجاد دارالاسلام که مرکز واقعی آن قرآن کریم بود نه شام و نه عراق‏ تعصبات قومی و نژادی را با یک نوع جهان وطنی چاره کرد، در مقابل‏ تعصبات دینی نصاری و مجوس، تسامح و تعاهد با اهل کتاب را توصیه کرد و علاقه به علم و حیات را. و ثمره این درخت شگرف، که نه شرقی بود و نه‏ غربی، بعد از بسط فتوحات اسلامی حاصل شد. پروفسور ارنست کونل آلمانی، استاد هنر اسلامی در دانشگاه برلین، در سالهای 1964-1935 در مقدمه کتاب هنر اسلامی می‏گوید: اشتراک در معتقدات دینی در اینجا تأثیری قویتر از آنچه در دنیای‏ مسیحیت وجود دارد بر فعالیتهای فرهنگی ملل مختلف داشته است.

اشتراک‏ در مذهب باعث شده تا بر روی اختلافات نژادی و سنن باستانی ملتها پل‏ بسته و از فراز آن نه تنها علائق معنوی بلکه حتی آداب و رسوم کشورهای‏ گوناگون را به طرز حیرت انگیزی در جهت روشن و مشخصی هدایت نماید، چیزی که بیش از همه در این فعل و انفعال جهت ایجاد وحدت و پاسخ به‏ جمیع مسائل زندگی قاطعیت داشت، قرآن کریم بود. انتشار قرآن به زبان اصلی و فرمانروایی مطلق خط عربی، پیوندی به وجود آورد که تمام دنیای اسلام را به هم مربوط ساخت و عامل مهمی در خلق هر نوع اثر هنری گردید، تباین در هنر دینی و غیردینی آنطور که‏ دنیای غرب می‏شناسد در اینجا به کلی از بین رفته است. البته عبادتگاهها به علت احتیاجات عملی، شکل معماری خاصی پیدا کرده اند ولی تزیین آنها درست مطابق قواعدی بوده که در مورد ابنیه غیردینی هم رعایت شده است (هنر اسلامی، ترجمه مهندس هوشنگ طاهری، صفحه 6).

همچنین می‏گوید: آنچه در اینجا کمال اهمیت را دارد اینست که با وجود برخوردهای شدید سیاسی در قرون وسطی، بین تمام کشورهای اسلامی روابطی وجود داشت که نه‏ تنها معاملات تجاری را رونق می‏داد، بلکه امکان توسعه و تبادل پیشرفتهای‏ فرهنگی را نیز میسر می‏ساخت. سفرنامه‏ های جهانگردان و جغرافیدانان بزرگ‏ عرب حاکی از آن است که چگونه مردم یک کشور از مزایای کشورهای دیگر مطلع بوده اند. بنابراین جای هیچگونه تعجبی نیست اگر می‏بینیم که‏ کشفیات تکنیکی جدید و پیشرفتهای هنری با سرعت به همه جا راه پیدا کند. هر کس در مکتب جهان بینی غربی تعلیم دیده است باید پیش خود مجسم کند که در دنیای اسلام شرائط اولیه دیگری حکمفرما بود و این شرائط بیش از هر چیز در خلق آثار هنری مؤثر بود (همان کتاب، صفحه 8). 

منـابـع

کلیــد واژه هــا