اهمیت نیاز به نبوت در مسئله آخرت

بدون شک اگر ما مسئله آخرت را بپذیریم یعنی اگر قبول کنیم که زندگی بشر با مردنش در این دنیا پایان‏ نمی ‏پذیرد و نشئه دیگری ماوراء نشئه دنیا هم وجود دارد و بشر در آن نشئه‏ حیات و زندگی دارد و در آنجا هم به نوعی مرزوق است، سعادتی دارد، شقاوتی دارد: «و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون* فرحین بما اتیهم الله من فضله و یستبشرون بالذین لم‏ یلحقوا بهم»؛ «البته نپندارید که شهیدان راه خدا مردند، بلکه زنده به حیات ابدی شدند و در نزد خداوند متنعم خواهند بود. آنان به فضل و رحمتی که از خداوند نصیبشان شده شادمانند و به آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوسته اند و بعدا در پی آنها به راه آخرت خواهند شتافت مژده دهند (که از مردن هیچ نترسید و از فوت متاع دنیا هیچ غم مخورید) (این جزو خبرهایی است که پیغمبران آورده و داده ‏اند و از جنبه‏ های علمی و فلسفی هم بحث هایی شده).» (آل عمران/ 169-170)
اگر ما تنها مسئله‏ آخرت را بپذیریم (برزخ و آخرت و اینها) بدون شک علم و عقل بشر کافی‏ نیست برای تحقیق در مسائل آخرت و تشخیص اینکه چه چیز برای سعادت اخروی نافع است و چه چیز مضر. حتی بشر با علم‏ و عقل خودش اصلا نمی ‏تواند پی ببرد به وجود یک نشئه ‏ای. تا امروز هم که‏ علم بشر این همه پیش رفته است هنوز ما بعد مرگ به عنوان یک مجهول برای‏ بشر تجلی می‏کند، هنوز هم واقعا قطع نظر از هر فکری، اگر از نظر کلی‏ بخواهیم ببینیم، به صورت یک مجهول است برای بشر، یعنی نمی‏تواند این‏ را از نظر علمی صد در صد اثبات کند که چنین چیزی هست (البته یک قرائن‏ و دلایلی هست اما یک امری که از نظر علم، قطعی تلقی شده باشد نیست) کما اینکه از نظر علم نمی‏تواند این را صد در صد نفی کند بگوید نه، علم‏ کشف کرده که چنین چیزی نیست. جزء مجهولات بشر است. پس اگر مسئله عالم آخرت را که باز خود پیغمبران هستند که اصل وجود آن‏ را خبر داده ‏اند و راه سعادت و راه شقاوت در آنجا را نشان داده ‏اند در نظر بگیریم نیاز به انبیاء صد در صد قطعی است و جای بحثی در آن نیست.

منـابـع

کلیــد واژه هــا