شهادت بر نفس عمل در قیامت

خداوند در خصوص نحوه شهادت در روز قیامت می فرماید: «واشرقت الارض بنور ربها و وضع الکتاب وجیی بالنبیین والشهداء و قضی بینهم بالحق و هم لایظلمون» (زمر/ 69) در این آیه مبارکه خداوند می فرماید: «زمین به نور پروردگارش روشن می شود و نامه عمل قرار داده می شود و پیامبران و شهدا را می آورند و برای شهادت حاضر می کنند و بین آنها به حق قضاوت می شود و ابدا انسان مورد ظلم و ستم قرار نمی گیرد». از این آیه استفاده می شود که وقتی که کتاب و نامه عمل را قرار می دهند پیغمبران و شهادت دهندگان را برای گواهی می آورند و در حالی که زمین هم از تیرگی بیرون آمده و مشرق و منور شده است در بین مردم در حضور پیامبران و گواهان و با وجود نامه عمل بدون آنکه به کسی ستم گردد و حکم صادره از روی ظلم و تعدی باشد حکم خواهند نمود. همانطور که سابقا گفتیم: «یوم تبدل الارض غیرالارض» (ابراهیم/ 48) زمین به صورت دیگری غیر از زمین در می آید؛ آن جان و حقیقت خود را نشان می دهد و روشن می کند و آن اعمالی را که انسان در زمین انجام داده و یکی پشت سر دیگری پیچیده شده است و در زمان ماضی انسان چنین می پنداشته که از بین رفته است، در آنجا آن پیچیدگی نشر و باز می شود و آن تاریکی و خفا تبدیل به نور و روشنایی می شود؛ یعنی آن کتاب و نامه عمل و اعمالی را که انسان در روی زمین انجام داده است ظهور و بروز پیدا می کنند و روشن می شوند. پیامبران و شهدا را برای گواهی می آورند و بر اعمال انسان گواهی می دهند و سپس قضاوت می شود؛ یعنی انسان را حکم می کنند به آن حکمی که نتیجه همان اعمالی است که انجام داده است و سپس به دنبال آن انسان را مورد جزا و پاداش متناسب با آن حکم قرار می دهند.
در آیه ای دیگر می فرماید: «وَ جِیئ بالنبیـیـنَ وَالشهَـدَآءَ وَ قُضِیَ بَیْنَهُمْ بالْحَق وَ هُمْ لاَ یُظْلَمُونَ *وَ وُفیَتْ کُل نَفْسٍ ما عَمِلَتْ وَ هُوَ أَعْلَمُ بمَا یَفْعَلُونَ؛ و به هر کس آنچه انجام داده به تمامی ادا شود و خدا به آنچه می کنند آگاه تر است.» (زمر/ 69-70) از این آیه کریمه بدست می آید که چون پیامبران و شاهدان را در روز قیامت می آورند و آنها بر أعمال انسان گواهی می دهند، بر اثر آن، خداوند نفس عمل را جزای عمل قرار می دهد؛ پس شهادت آنان بر اعمال شهادت زبانی نیست، کاری می کنند که نفس عمل انسان بر او مشهود می گردد، اینطور ادای شهادت می کنند و بنابراین تحمل شهادت هم باید همینطور باشد، یعنی چنان نیست که آنها مطلبی را در ذهنشان می گیرند و تصور و تصدیق میکنند بلکه نفس عمل را نه به صورت و نه به شکل و وصف و کتابت، بلکه حقیقت عمل را در وجودشان نگاه می دارند در مقام تحمل و همین امر تحمل شده را در روز قیامت ارائه می دهند و اخراج می کنند و انسان را بر آن مطلع می نمایند. و جزایی هم که به انسان داده میشود نفس عمل اوست؛ «وَ وُفیَتْ کُلُ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ»
منتهی با صورت حقیقیه ملکوتیه خواه آن صورت بهشت باشد، ''رِضْوَانٌ منَ اللهِ'' باشد، "جَنـاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأنْهَـارُ" باشد، لقاء الله باشد و خواه آن صورت دوزخ باشد، مار و عقرب و مناظر مَخوفه و مَهْوله و منازل مُدهشه باشد و «ثُم فِی سِلْسِلَةٍ ذرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فاسْلُکُوهُ»؛ «سپس او را در زنجیری که طول آن هفتاد ذراع است در بند کشید. (حاقه/ 32) باشد؛ خلاصه مطلب: «وَ هُمْ لاَ یُظْلَمُونَ».
در عالم تکوین به اندازه ذره ای ظلم نیست، هر کس به اعمال خودش می رسد و آنها را با جان و نفس خود خمیر شده و عجین می بیند و آن عمل را در آغوش می گیرد و یا به سوی بهشت و یا جهنم رهسپار میشود. خداوند به مقامات مقربین و صدیقین و بازیافتگان به حریمش ما را بیدار کند و قبل از آنکه وقت منقضی گردد متنبه و آگاه فرماید، چون انسان همیشه عیب خود را نمی بیند بلکه خود را محور کمال می داند و تمام واقعیت ها را با خود می سنجد و خود را مرکز واقعیت قرار داده، مقدار حقایق و واقعیت ها را با این میزان سنجش میکند و این درست نیست. با التجاءِ به خدا و انابه و گریه و راز و نیاز، خدا انسان را به عیوبش واقف می کند.

منـابـع

کلیــد واژه هــا