کیفر هر نوع رابطه سوء با برادران و خواهران مؤمن

کیفر کسى که مؤمنى را خوار کند
«عن المعلى بن خنیس قال سمعت أبا عبد الله ع یقول قال الله عز و جل لیأذن بحرب منی من أذل عبدی المؤمن و لیأمن غضبی من أکرم عبدی المؤمن؛ معلى بن خنیس، از امام صادق (ع) روایت مى کند که خداوند (در قرآن) فرموده است: کسى که بنده مؤمن مرا خوار سازد (و یا به چشم حقارت در او بنگرد) خود را آماده مبارزه با من کرده است (و یا به من اعلان جنگ داده است)، و اگر کسى بنده مؤمن مرا گرامى و عزیز بدارد از خشم من در امان خواهد بود».

کیفر کسى که از کمک به مؤمن خود دارى کند
«عن إبراهیم بن عمر الیمانی عن أبی عبد الله ع قال ما من مؤمن یخذل مؤمنا أخاه و هو یقدر على نصرته إلا خذله الله فی الدنیا و الآخرة؛ ابراهیم بن عمر یمانى، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: مؤمنى که با وجود توانایى، به یارى برادر ایمانى خود نمى شتابد (تردیدى نیست که) خداوند (نیز) در دنیا و آخرت یاریش نخواهد کرد و او را به خود وا خواهد گذاشت».

کیفر آنکه بر مؤمنان طعنه زند و یا عقاید آنان را رد کند
1- «عن المفضل بن عمر قال قال أبو عبد الله ع إن الله عز و جل خلق المؤمنین من نور عظمته و جلال کرامته فمن طعن علیهم أو رد علیهم قولهم فقد رد الله فی عرشه و لیس من الله فی شی ء إنما هو شرک الشیطان؛ مفضل بن عمر، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: براستى که خداوند عزوجل مؤمنان را از نور عظمت و شکوه و جلال خویش آفریده است و هر کسى که آنان را (بخاطر عقیده اى که دارند) مورد شماتت و تمسخر قرار دهد (طعنه بزند) و عقاید آنان را مردود بداند، بدون تردید خدا را -که حکمران عالم هستى است- نفى کرده است، (و در حقیقت) رشته خود را با خدا گسیخته است و خدا را (نیز) با او کارى نیست، و مسلما (این عمل او) ناشى از نفوذ و تأثیر شیطان در نطفه و اندیشه او مى باشد».
2- «عن الفضل بن یسار قال قال أبو عبد الله ع ما من إنسان یطعن فی عین مؤمن إلا مات بشر میتة و کان یتمنى أن یرجع إلى خیر؛ فضیل بن یسار از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: (در این تردیدى نیست) که اگر کسى در مقابل روى مؤمن به او طعنه زده و ریشخندش کند، به بدترین نوع مرگها از دنیا خواهد رفت، و پس از مردن آرزوى بازگشت به (دنیا و) عمل خیر کند».

کیفر کسى که خود را از مؤمن پنهان دارد
«عن المفضل بن عمر قال قال أبو عبد الله ع أیما مؤمن کان بینه و بین مؤمن حجاب ضرب الله بینه و بین الجنة سبعین ألف سور مسیرة ألف عام ما بین السور إلى السور؛ مفضل بن عمر، از امام صادق (ع) روایت کرده است: هر مؤمنى که میان او و مؤمن پرده و مانعى باشد (خود را پنهان کند و رو نشان ندهد) در میان او و بهشت هفتاد هزار دیوار خواهد کشید، که فاصله هر کدام آنها از دیگرى مسافت هزار سال راه است».

کیفر کسى که اعتبار (گرو) در نزد او بیش از اعتبار برادر ایمانیش باشد
«عن مروک بن عبید عن بعض أصحابنا عن أبی عبد الله ع قال من کان الرهن عنده أوثق من أخیه المسلم فأنا منه بریء؛ مروک بن عبید، از یکى از راویان نقل کرده است که امام صادق (ع) فرمود: کسى که اعتبار رهن (چیزى که در رهن به گرو گذارده مى شود) در نزد او از اعتبار برادر مسلمانش بیشتر باشد، من از او بیزارى مى جویم (و متنفرم)».

کیفر کسى که مؤمنى را از مال خود یا دیگران منع کند
«عن فرات بن أحنف عن أبی عبد الله ع قال أیما مؤمن منع مؤمنا شیئا مما یحتاج إلیه و هو یقدر علیه أو من عند غیره أقامه الله عز و جل یوم القیامة مسودا وجهه مزرقة عیناه مغلولة یداه إلى عنقه فیقال هذا الخائن الذی خان الله و رسوله ثم یؤمر به إلى النار؛ فرات بن احنف از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر مؤمنى که مؤمن دیگرى را از چیزى که بدان نیازمند است -و مى تواند نیاز او را شخصا یا توسط دیگرى برآورده سازد- منع نماید، خداوند در روز قیامت او را با صورتى سیاه و چشمانى کبود، و در حالى که دستهایش به گردن او بسته شده است، بر پا نگاه مى دارد، و آنگاه سروشى بانگ برمى آورد که: این (همان) جنایتکارى است که به خدا و رسول او (ص) خیانت ورزیده است، آنگاه فرمان مى رسد که او را به (جانب) آتش برند».

کیفر کسى که حق مؤمن را نگاه دارد و ادا نکند
1- «عن یونس بن ظبیان قال قال أبو عبد الله ع یا یونس من حبس حق المؤمن أقامه الله یوم القیامة خمسمائة عام على رجلیه حتى یسیل من عرقه أودیة و ینادی مناد من عند الله هذا الظالم الذی حبس عن المؤمن حقه فیولج [فیوبخ أربعین یوما ثم یؤمر به إلى النار؛ یونس بن ظبیان، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: اى یونس! هر کس حق مؤمن را (در نزد خود) نگاه دارد و از اداى حق او سر باز زند در روز قیامت خداوند او را به مدت پانصد سال بر روى پا نگاه مى دارد، تا عرق (بدنش) چون رود از (اعضاى) او جارى شود، و سروشى از جانب خداوند ندا سر مى دهد که: این همان ستمگرى است که حق مؤمن را در نزد خود نگاه داشته و از اداى آن خود دارى کرده است. پس او را چهل روز مورد توبیخ و تهدید و سرزنش قرار مى دهند و آنگاه فرمان مى رسد که او را به (جانب) آتش برند».
2- «عن المفضل عن أبی عبد الله ع قال أیما مؤمن حبس مؤمنا عن ماله و هو محتاج إلیه لم یذق و الله من طعام الجنة و لا یشرب من الرحیق المختوم؛ و به همین سند، از مفضل بن عمر نقل شده است که امام صادق (ع) فرمود: هر مؤمنى که مال مؤمنى را حبس کند (در نزد خود نگاه دارد) و به او نپردازد، و آن مؤمن بدان مال نیازمند باشد، به خدا سوگند که (طعم) غذاى بهشتى را نخواهد چشید، و از آن نوشیدنى گواراى سر به مهر (رحیق مختوم) نخواهد نوشید».

کیفر بهتان و افترا زدن به مرد و یا زن با ایمان
1- «عن أبی یعفور عن أبی عبد الله ع قال من بهت مؤمنا أو مؤمنة مما لیس فیهما بعثه الله یوم القیامة فی طینة خبال حتى یخرج مما قال قلت و ما طینة خبال قال صدید یخرج من فروج الزناة؛ عبدالله بن ابى یعفور، از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر کس به مرد یا زن باایمانى به چیزى که در آنها نیست، متهم کند و افترا بندد، در روز قیامت خداوند او را در خبال بر مى انگیزد، از عهده (اثبات) افترایى که بسته است برآید. راوى مى گوید، پرسیدم: طینت خبال چیست؟ فرمود: محل گندابى که در دوزخ از شرمگاه زنان بدکاره بیرون مى آید».
2- «عن أبی بصیر عن أبی جعفر ع قال قال رسول الله ص سباب المؤمن فسوق و قتاله کفر و أکل لحمه معصیة الله؛ ابوبصیر، از امام باقر (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: ناسزا گفتن و دشنام دادن به مؤمن، فسق و ناپارسایى است، و ستیزه کردن و در افتادن با او کفر، و خوردن گوشت وى (نتیجه غیبت) معصیت خداوند است».

کیفر آن که مطلبى را براى بى آبرو ساختن مؤمنى بازگو کند
«عن المفضل بن عمر عن أبی عبد الله ع قال من روى عن مؤمن روایة یرید بها شینه و هدم مروءته لیسقط من أعین الناس أخرجه الله عزوجل من ولایته إلى ولایة الشیطان؛ مفضل بن عمر از امام صادق (ع) روایت کرده است: کسى که مطلبى را (با کسى یا کسانى) در میان بگذارد و هدف او (از این کار) آسیب رساندن و آبرو ریختن مؤمنى باشد تا او را از چشم مردم بیندازد و بى اعتبارش کند تا از چشم مردم ساقط شود، خداوند او را از (محدوده) محبت خود بیرون مى راند و به دوستى با شیطان وامى دارد».

کیفر کسى که خانه اى را از مؤمنى مضایقه کند
«أبی ره بهذا الإسناد قال قال أبو عبد الله ع من کان له دار و احتاج مؤمن إلى أن یسکنها فمنعه إیاها قال الله عز و جل ملائکتی عبدی بخل على عبدی بسکنى الدنیا و عزتی لا یسکن جنانی أبدا؛ و به همین سند مفضل بن عمر از امام صادق (ع) نقل کرده است که فرمود:هر کس داراى خانه اى باشد (که به آن نیاز ندارد) و مؤمنى براى سکونت در آن نیاز پیدا کند، ولى او دریغ کند، خداوند عزوجل به فرشتگان خود خطاب مى فرماید که: اى فرشتگان من! بنده من نسبت به بنده دیگر من از خانه اى (که به آن نیازى نداشت) دریغ کرد و بخل ورزید، به عزت و جلالم سوگند که هرگز او را در بهشت سکونت نخواهم داد».

کیفر عیب جویى از مؤمن
«عن أبی بردة قال صلى بنا رسول الله ص ثم انصرف مسرعا حتى وضع یده على باب المسجد ثم نادى بأعلى صوته یا معشر الناس من آمن بلسانه و لم یخلص إلى قلبه لا تتبعوا عورات المؤمنین فإنه من تتبع عورات المؤمنین تتبع الله عورته و من تتبع الله عورته فضحه و لو فی جوف بیته؛ ابى برده نقل کرده است که رسول خدا (ص) با ما نماز خواند (با جمعى از اصحاب که راوى هم با آنها بوده است)، و بعد با شتاب از جاى خود برخاست (و به جانب درب مسجد رفت) دست مبارکش را بر روى در مسجد گذارد و آنگاه با صداى بلند فرمود: اى گروهى که به زبان (ظاهرا) ایمان آورده اید ولى ایمان به دلهایتان راه نیافته است! در پى عیب جویى افراد باایمان نباشید، زیرا کسى که به دنبال عیب جویى آنان باشد، خداوند (نیز) از پى عیبهاى او بر مى آید، و هر کسى که خداوند از پى عیبها و کاستیها او باشد، رسوایش مى کند اگر چه در خانه خود پنهان شده باشد».

منـابـع

کلیــد واژه هــا