نفخ صور و حکمرانی خداوند در عرصه قیامت
فارسی 4033 نمایش |در تفسیر علی بن ابراهیم در ذیل آیه صعق آیه 68 سوره زمر از حضرت سجاد (ع) روایت کرده است که از آن حضرت سؤال شد: فاصله زمانی مابین دو نفخه صور (نفخه اماته و نفخه احیا) چقدر است؟ حضرت فرمود: به قدری که خداوند اراده کند. به آن حضرت گفته شد: ای فرزند رسول خدا! به ما خبر ده چگونه در صور دمیده می شود؟ فرمود: اما در نفخ اول، خداوند به اسرافیل امر می کند که به دنیا فرود آید، و با اسرافیل صوری است، و آن صور یک سر و دو طرف دارد؛ و فاصله بین هر طرفی از سر آن صور تا طرف دیگر به اندازه دوری آسمان و زمین است. ملائکه آسمان چون ببینند که اسرافیل به دنیا فرود آمده است و با او صور است می گویند: اینک خداوند در مرگ و هلاکت و فنای اهل آسمان ها و اهل زمین اذن و اجازه داده است. اسرافیل از آسمان به زمین فرود می آید، و در حظیره القدس بیت المقدس رو به کعبه می ایستد. و چون مردم روی زمین نظرشان به اسرافیل افتد با خود می گویند: خداوند همین اکنون اجازه فنا و هلاکت اهل دنیا را داده است. در این حال اسرافیل در صور می دمد، و از آن طرفی که به سوی زمین است صدایی خارج می شود که هیچ زنده و ذی روحی در زمین نمی ماند مگر آنکه هلاک می شوند و می میرند و از آن طرفی که به سوی آسمان هاست صدایی خارج می شود به طوری که هیچ زنده و ذی روحی نمی ماند مگر آنکه هلاک می شوند و می میرند؛ مگر اسرافیل. آن وقت به قدری که خداوند اراده کند، مکث و درنگ می کنند. در این حال خداوند به اسرافیل خطاب می کند: «مت؛ بمیر» اسرافیل هم می میرد.
آن وقت به قدری که خداوند اراده کند مکث و درنگ می کنند. سپس خداوند به آسمان ها امر می کند و آنها به تموج و اضطراب می افتند، و به کوهها فرمان می دهد و آنها به حرکت در می آیند؛ و این است مفاد کریمه شریفه: «یوم تمور السمآء مورا* و تسیر الجبال سیرا؛ روزی که آسمان سخت در تب و تاب افتد* و کوه ها به حرکت در آیند» (طور/ 9-10) و مفاد کریمه شریفه: «تبدل الارض غیر الارض؛ زمین تبدیل می شود به زمین دیگری.» (ابراهیم/ 48) یعنی زمینی که بر روی آن گناه نشده است، زمینی مسطح و یکپارچه که در آن نه کوهی است و نه گیاهی، همانطور که خداوند در اولین مرحله زمین را آفرید و گستراند. در این حال عرش خدا بر آب عودت می کند و عالم مشیت و اراده خدا بر وجود منبسط و مجرد که از هر لون و شکلی منزه است برمی گردد و پروردگار در کاخ عظمت و قدرت مستقر خواهد شد.
در این هنگام خداوند جبار جل جلاله با صدای بلند جهوری به طوری که تمام اقطار آسمان ها و زمین ها بشنوند ندا می کند: «لمن الملک الیوم؛ امروز سلطنت و فرمانروایی حقه مطلقه برای کیست؟» (غافر/ 16) هیچ کس نیست که در پاسخ خدا چیزی گوید. خداوند جبار جل جلاله در این وقت خود به خود پاسخ می دهد: «لله الواحد القهار؛ سلطنت و حکومت اختصاص به خداوند واحد قهار دارد.» (غافر/ 16) منم که با قدرت قهریه و با اسم قهار خود بر جمیع مخلوقات چیره شدم و همه را می راندم: «إنی أنا الله، لاإله إلا أنا وحدی؛ لاشریک لی و لاوزیر لی. أنا خلقت خلقی بیدی، و أنا أمتهم بمشیتی، و أنا أحییهم بقدرتی؛ به درستی که حقا منم خدا، هیچ معبودی در هیچ یک از عوالم جز من نیست. من در کار خود و در اسم و صفت خود و در ذات خود شریک و معاونی ندارم و من مخلوقات را تنها به دست قدرت خود آفریدم، و من تنها آنها را به مشیت و اراده خود می راندم، و من تنها به قدرت خودم آنانرا زنده می گردانم.»
خداوند جبار، خود در صور یک نفخه می دمد، و از آن طرفی که به سمت آسمان هاست صدایی خارج می شود که هیچکس در آسمان ها نمی ماند مگر آنکه زنده می شود و برپا می ایستد و مانند وهلات اولین قیام می کند، و فرشتگان حاملین عرش همه برمی گردند، و بهشت و دوزخ حاضر می شوند، و جمیع خلایق برای حساب محشور می شوند. راوی این روایت ثویربن ابی فاخته می گوید: چون سخن حضرت علی بن الحسین (ص) به این جا رسید، گریه شدیدی نمودند.
منـابـع
سید محمد حسینی تهرانی- معادشناسی- ج 4 صفحه 143-146
کلیــد واژه هــا
0 نظر اشتراک گذاری ارسال چاپ پرسش در مورد این مطلب افزودن به علاقه مندی ها