دلسوزترین فرد برای امت

هیچ پدری به فرزند خویش به اندازه ی پیامبر و امیرالمؤمنین (ع) به امت اسلامی دلسوز نیست! این اندازه تلاش و کوشش و شب و روز غصه خوردن که چرا مردم بیراهه می روند نشانه ی ظهور رحمت خاصه ی خدای سبحان در رسول اکرم (ص) است، بنگرید خداوند درباره ی رأفت پیغمبر و انحراف امت چه نوع تعبیرات شیرین و لطیفی دارد که: «فلعلک باخع نفسک؛ شايد اگر به اين سخن ايمان نياورند.» (کهف/ 6) اینها نمی دانند کجا می روند! خود را به زینتهای زمین، مانند خانه، اتومبیل، فرش و باغ سرگرم کرده اند و خویش را رایگان فروخته اند مگر نمی دانند که باغ، زینت زمین است نه زینت انسان؟ زینت انسان علم و عمل صالح، تقوا، کمال و عدالت است، انسان مانند زمین نیست که با درخت، فرش و باغ تزیین گردد: «إنا جعلنا ما علی الأرض زینة لها لنبلوهم أیهم أحسن عملا* و إنا لجاعلون ما علیها صعیدا جرزا؛ همانا ما آنچه را که بر زمین است زینتى براى آن قرار دادیم تا امتحانشان کنیم که کدام یک از ایشان بهتر عمل مى کنند. و ما [سر انجام] آنچه را که بر روى زمین است قطعا بیابانى خشک و بایر خواهیم کرد.» (کهف/ 7- 8) یعنی آنچه روی زمین است نه زینت شما که زینت خاک است و در آینده ای نزدیک یا دور، آنها را به صورت تل خاکی در می آوریم، باغ برای چند روزی خرم است سپس پژمرده می شود.
مشابه این تعبیر را در جای دیگر دارد که: گرچه ما تو را به عنوان رحمة للعالمین فرستادیم ولی لازم نیست این اندازه غصه بخوری مثل این که گرانبهاترین فرشها را به دست کسی بدهید و او عمدا آن را آتش زده به صورت خاکستر درآورد، البته انسانی که دست بافت خود را به کسی داده او آنها را آتش زده و حق شناسی نکرده غصه می خورد، خدا به پیامبرش می فرماید: این اندازه غصه خوردن لازم نیست که خودت را تسلیم مرگ کنی! تو به همین حد مأموری که به آنان بفهمانی که برای خوردن و خوابیدن، گفتن و خندیدن خلق نشده اند بلکه روز حسابی را در پیش دارند که محدود به یک میلیون و دو میلیون سال نیست، زیرا انسان موجودی ابدی است، پا روی زمان ماضی و مستقبل می گذارد، موجود ابدی هرگز خود را هدر نمی دهد، با حیوان تفاوت دارد او روی چهار پا راه می رود و انسان روی دو پا، اگر خوردن و خندیدن، اعمال غرایز، کار و زندگی عادی و… است از لحاظ زندگی حیوانی اوست نه زندگی انسانی. انسان آن است که در جهت علم و عدل و امانت بکوشد، حیوان حدی خاص دارد و در چهار چوب همان رشد می کند ولی انسان برای ابد خلق شده. حیوان هم هر غذایی را نمی خورد!
گفته اند: اسب یا غیر اسب قبل از اینکه غذایی را بخورد با پوزه اش آن را می آزماید که آیا مسموم است یا نه، ضرر دارد یا نه! و اگر کسی به فکر حلال و حرام الهی نبود از حیوان نیز پست تر است: «أولئک کالأنعام بل هم أضل؛ آنان همانند چهارپايان بلكه گمراه ‏ترند.» (اعراف/ 179) تازه اینها اوایل تربیت است، انسان متکامل می تواند در حد فرشته یا بالاتر از آن بوده، مسجود فرشتگان باشد.
اینکه خدای سبحان می فرماید: «إن الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکة؛ بى گمان، کسانى که گفتند: پروردگار ما خداست، سپس ایستادگى کردند، فرشتگان بر آنها نازل مى شوند.» (فصلت/ 30) یعنی فرشتگان بر آنان نازل شده بشارت می دهند و… برای این است که فرشتگان خدمه و سدنه (دربان) مقام شامخ انسانیتند!