ابوالقاسم پاینده

ابوالقاسم پاینده، نویسنده و مترجم ایرانی که حدود سال 1290 شمسی در نجف آباد به دنیا آمد، در همانجا مقدمات علم را شروع کرد و بعد به اصفهان رفت و بقیه علوم خود را تکمیل نمود. به دلیل زندگی سخت و معیشت تنگ، ناچار به کار در چاپخانه مشغول شد که این اشتغال، نقشی اساسی در آینده او داشت. در سال 1321 به تهران آمد و از یک سال بعد به ترجمه کتاب مشغول شد. ترجمه کتاب زندگانی محمد نوشته دکتر محمدحسن هیکل، نهج الفصاحه، تاریخ سیاسی اسلام، اثر دکتر حسن ابراهیم آیت، کتاب در آغوش خوشبختی از کارهای او در طی چندین سال زندگی اوست. پاینده در سال 1321 شمسی، مجله هفتگی صبا را بنیاد کرد (که تا سال 1330 منتشر شد) و بعد در فرهنگستان ایران به کار پرداخت. سال 1326 شمسی ریاست اداره تبلیغات را بر عهده گرفت و از آن به بعد کم کم، فعالیت های سیاسی خود را شروع کرد که در این راستا در سال 1328 نماینده مردم نجف آباد شد و به مجلس مؤسسان دوم رفت. در سال 1344 شمسی هم نماینده ایران در کنفرانس اسلامی مکه شد.
ابوالقاسم پاینده، داستان نویس توانایی بود و گامی بزرگ در نشان دادن زندگی مردم اطراف خود برداشت. داستان هایش سبکی واقع گرایانه دارند و با کنایه و طنز هم آمیخته اند. او نزدیک به 40 اثر از خود به جای گذاشت که بزرگترین آنها، ترجمه قرآن مجید در سال 1336 شمسی است که با اصلاحاتی که بعد از چاپ اول انجام داد این قرآن از ترجمه های موفق و ممتاز است. در میان بقیه آثارش، ترجمه مروج الذهب و از آن مفصل تر و مهم تر، ترجمه تاریخ طبری؛ بسیار حائز اهمیت است. از دیگر آثارش:
در سینمای زندگی 1336 ش
در گوشه دارالمجانین
ترجمه مروج الذهب، مسعودی 1344 ش
ترجمه تاریخ عرب، اثر فیلیپ حتی 1344 ش
ترجمه تاریخ طبری، 1352 تا 1357 ش
سیر تکامل عقل نوین
تمدن اسلامی ترجمه جلد یازدهم تاریخ ویل دورانت
داستان های برگزیده 1325 ش
ظلمات عدالت 1354 ش
او سرانجام در سال 1363 ش بدرود حیات گفت.