کیفر دشمنی با امام علی علیه السلام و ولایت ایشان

1- «و بهذا الإسناد عن محمد بن جعفر عن أبیه ع قال علی باب الهدى من خالفه کان کافرا و من أنکره دخل النار؛ محمدبن حسان سلمى از محمدبن جعفر، و او از قول پدرش (ع) روایت کرده است که فرمود: على (ع) دروازه هدایت است، کسى که با او مخالفت کند کافر است و کسى که او را انکار کند به جهنم خواهد رفت».
2- «عن الحسین بن أبی العلاء قال سمعت أبا عبد الله ع یقول لو جحد أمیر المؤمنین ع جمیع من فی الأرض لعذبهم الله جمیعا و أدخلهم النار؛ حسین بن ابى العلاء روایت کرده است که امام صادق (ع) فرمود: اگر همه ساکنان کره زمین (امامت و ولایت) امیر مؤمنان على (ع) را انکار کنند خداوند همه آنها را به عذاب (خود) گرفتار سازد، و رهسپار جهنم کند».
3- «عن إسحاق بن جریر البجلی قال قال أبو عبد الله ع جاءنی ابن عمک کأنه أعرابی مجنون علیه إزار و طیلسان و نعلاه فی یده فقال لو أن قوما یقولون فیک قلت له لست عربیا قال بلى قلت إن العرب لا تبغض علیا ع قلت له لعلک ممن یکذب بالحوض أما و الله لئن أبغضته ثم وردت على الحوض لتموتن عطشا؛ اسحاق بن جریر بجلى روایت کرده است که امام صادق (ع) به من فرمود: پسر عموى تو بسان یک عرب بیابانگرد دیوانه در حالى که پارچه اى به خود بسته بود و دیگرى به دوش انداخته، و کفشهایش را به دست گرفته بود، به نزد من آمد و گفت: گروهى از مردم درباره تو حرفهائى مى زنند! به او گفتم: مگر تو عرب شهرنشین نیستى؟ گفت: چرا! گفتم: عربهاى شهرنشین (و نه بادیه نشین و بیابانگرد) على را دشمن خود نمى دانند، و دشمن او نیستند. آنگاه به او گفتم: شاید تو از جمله کسانى باشى که حوض (کوثر) را تکذیب مى کنند! همانا بخدا سوگند اگر با على دشمن باشى سپس بر او در کنار حوض درآیى، بدون تردید از تشنگى جان خواهى سپرد (و از آب کوثر بهره اى نخواهى برد)».
4- «عن محمد بن حسان السلمی عن جعفر بن محمد عن أبیه ع قال نزل جبرئیل ع على النبی ص فقال یا محمد السلام یقرئک السلام و یقول ما خلقت السماوات السبع و ما فیهن و الأرض [الأرضین السبع و ما علیهن و ما خلقت موضعا أعظم من الرکن و المقام و لو أن عبدا دعانی منذ خلقت السماوات و الأرض ثم لقینی جاحدا لولایة علی لأکببته فی سقر؛ محمدبن حسان سلمى روایت کرده است که امام صادق (ع) به نقل از پدر بزرگوارش (ع) فرمود: جبرئیل بر رسول خدا (ص) نازل شد و عرض کرد: اى محمد! خداوند به تو سلام مى رساند و مى فرماید: آسمانهاى هفتگانه و آنچه در آنهاست و زمینهاى هفتگانه و آنچه در بر آن است، همه را آفریدم، و هیچ مکانى را بهتر از ما بین رکن و مقام خلق نکردم، چنانچه بنده اى از زمانى که آسمانها و زمینها را آفریده ام مرا یاد کرده باشد، ولى در حالى که ولایت على (ع) را انکار کند به دیدار من بشتابد (از دنیا برود)، او را با صورت به سقر (که پست ترین و پائین ترین درکات دوزخ است) خواهم افکند (و دعاى او را که در این مدت، که با عمر آسمانها و زمین برابرى مى کند، اجابت نخواهم کرد)».
5- «عن قیس بیاع الزطی قال دخلت على أبی عبد الله ع فقلت له جعلت فداک إن لی جارا لست أنتبه إلا على صوته إما تالیا کتابا یختمه أو یسبح لله عز و جل قال إلا أن یکون ناصبیا فسألت عنه فی السر و العلانیة فقیل لی إنه مجتمع المحارم قال فقال یا میسرة یعرف شیئا مما أنت علیه قلت الله أعلم فحججت من قابل فسألت عن الرجل فوجدته لا یعرف شیئا من هذا الأمر فدخلت على أبی عبد الله ع فأخبرته بخبر الرجل فقال لی مثل ما قال فی العام الماضی یعرف شیئا مما أنت علیه قلت لا قال یا میسرة أی البقاع أعظم حرمة قال قلت الله و رسوله و ابن رسوله أعلم قال یا میسرة ما بین الرکن و المقام روضة من ریاض الجنة و الله لو أن عبدا عمره الله فیما بین الرکن و المقام ألف عام و فیما بین القبر و المنبر یعبده ألف عام ثم ذبح على فراشه مظلوما کما یذبح الکبش الأملح ثم لقی الله عز و جل بغیر ولایتنا لکان حقیقا على الله عز و جل أن یکبه على منخریه فی نار جهنم؛ میسر نقل کرده است که: به خدمت امام صادق (ع) شرفیاب شدم و عرض کردم: فدایت گردم! همسایه اى دارم که فقط با صداى او بیدار مى شوم، گاهى به تلاوت قرآن مشغول است و آیات آن را تکرار مى کند و مى نالد و مى گرید، و گاهى به نیایش و تسبیح خداوندى سرگرم مى شود، من درباره او در پنهانى و آشکارا پرسیدم، در پاسخ من گفتند که: خود را به حرام نمى آلاید و از همه محرمات پرهیز مى کند. امام (ع) به من فرمود: اى میسر! آیا او اعتقاد تو را دارد؟! (ولایت و امامت را پذیرفته است؟) عرض کردم: خدا (به احوال او) داناترست. میسر مى گوید: سال آینده من توفیق زیارت بیت الله الحرام را پیدا کردم درباره او بسیار کنکاش و کاوش کردم و فهمیدم که نسبت به اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هیچ معرفتى ندارد. (پس از مراجعت از سفر حج) آنچه را که درباره آن مرد شنیده بودم به خدمت امام صادق (ع) عرض کردم امام (ع) دوباره سؤال سال قبل را تکرار کردند و از من پرسیدند: آیا به آنچه تو باور دارى، او هم اعتقاد دارد؟! عرض کردم: نه! فرمود: اى میسر! کدام قسمت زمین (در نزد خدا) حرمت بیشترى دارد؟ عرض کردم: خدا و رسول خدا (ص) و فرزند رسول او (شما) بهتر مى دانند. فرمود: اى میسر! (خداوند) بین رکن و مقام، بوستانى از بوستانهاى بهشتى، و ما بین قبر رسول خدا (ص) و منبر (آن حضرت) گلزارى از گلزارهاى بهشت (آفریده) است، و بخدا سوگند که اگر بنده اى را خدا عمر طولانى کرامت کند و او هزار سال خدا را ما بین رکن و مقام و قبر و منبر پرستش کند، و بعد او را بیگناه -چون گوسفندى که سیاه و سفید است- در بستر سرش را از تن جدا کنند، و بدون ولایت ما خدا را ملاقات کند بر خداست که او را به صورت در آتش دوزخ بیفکند (و عبادتهاى هزار ساله او را به هیچ بشمارد)».
6- «عن حنان بن سدیر قال سمعنا أبا جعفر ع یقول إن عدو علی ع لا یخرج من الدنیا حتى یجرع جرعة من الجحیم و قال سواء على من خالف هذا الأمر صلى أم صام؛ حنان بن سدیر نقل کرده است که از امام محمدباقر (ع) شنیدم که فرمود: همانا که دشمن على (ع) از دنیا نمى رود مگر آنکه جرعه اى از (گدازه سیال) حمیم (دوزخ) را به او بیاشامانند، و در ادامه سخنان خود فرمود: حال کسى که با این امر (ولایت على) مخالف باشد یکسان است، خواه نماز بگذارد خواه زنا کند».
7- «و فی حدیث آخر قال الصادق ع الناصب لنا أهل البیت لا یبالی صام أو صلى أو زنى أو سرق؛ و در حدیث دیگرى از امام صادق (ع) نقل شده است که: دشمن ما اهل بیت فرق نمى کند که روزه بگیر و نمازگزار باشد و یا دزد و زناکار، (بهر حال) او در آتش است، او در آتش است».
8- «هشام بن سالم قال قلت لأبی عبد الله ع سبابة لعلی ع قال هو و الله حلال الدم لو لا أن یعم به بریئا قلت أی شی ء یعم به بریئا قال یقتل مؤمن بکافر؛ هشام بن سالم نقل کرده است که به امام صادق (ع) عرض کردم: در باره مردى که على (ع) را ناسزا بگوید چه مى فرمائید؟ فرمود: بخدا سوگند که ریختن خون او حلال است به شرط آنکه موجب ریختن خون بیگناه نگردد، عرض کردم: مراد شما از این سخن چیست؟! حضرت فرمود: (مراد من) این است که کشتن چنین کافرى موجب کشته شدن مؤمنى شود (که در این صورت جایز نیست)».
9- «سعید المکاری عن رجل عن أبی عبد الله ع قال قال أمیر المؤمنین ع أصبح عدونا على شفا حفرة قد تهاوت به فی نار جهنم فتعسا لأهل النار و بئس مثواهم إن الله عز و جل یقول- فبئس مثوى المتکبرین و ما من أحد یقصر (عن حبنا بخیر إلا جعل) جعله الله عنده؛ ابوسعید مکارى از قول مردى نقل کرده است از امام صادق (ع) که امیر مؤمنان على (ع) فرمود: دشمن ما بر لبه پرتگاهى قرار گرفته است که مشرف به گودالهاى ژرف پر از آتش است، و سرانجام (در اثر لغزشى که حتمى است) در (آغوش) دوزخ خواهد افتاد، پس بدا به حال اهل آتش جایگاه آنان است؛ که خداوند مى فرماید: «(چه) بد جایگاهى است، جایگاهى متکبران و سرکشان» (زمر/ 72). و همچنین حضرت فرمود: کسى نیست که در دوستى ما کوتاهى کند، و خداوند خیرى در او قرار داده باشد».
10- «عن علی الصائغ قال قال أبو عبد الله ع إن المؤمن یشفع لحمیمه و قال ذلک معلوم إلا أن یکون ناصبیا فلو شفع کل نبی مرسل و ملک مقرب فما شفعوه؛ على صائغ از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: همانا مؤمن در حق دوست خود شفاعت مى کند مگر آنکه شفاعت او درباره ناصبى (دشمن قسم خورده اهل بیت) باشد، که اگر همه پیامبران مرسل و فرشتگان مقرب براى چنین کسى شفاعت کنند، پذیرفته نخواهد شد».
11- «عن أبی بصیر لیث المرادی عن أبی عبد الله ع قال إن نوحا ع حمل فی السفینة الکلب و الخنزیر و لم یحمل فیها ولد الزناء و الناصب شر من ولد الزناء؛ لیث مرادى (ابو بصیر) از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: حضرت نوح (ع) سگ و خوک را سوار کشتى کرد ولى زنازاده اى را راه نداد و (براستى که) ناصبى (دشمن اهل بیت) از زنازاده بدتر است».
12- «عن عبد الحمید قال قلت لأبی جعفر ع إن لنا جارا ینتهک المحارم کلها حتى إنه لیدع الصلاة فضلا فقال سبحان الله و أعظم ذلک ثم قال أ لا أخبرک بمن هو شر منه قلت بلى قال الناصب لنا شر منه؛ عبدالحمید نقل کرده است که به امام محمدباقر (ع) عرض کردم که: در همسایگى من مردى است که به هر چه حرام است دست مى یازد، تا جایى که نماز نمى خواند! امام (ع) فرمود: سبحان الله! و گناه او را بس بزرگ شمرد و فرمود: آیا مى خواهى از او بدتر را به تو معرفى کنم؟ عرض کردم: آرى، فرمود: دشمن ما اهل بیت (به مراتب) از او بدتر است».