وحی در لغت

واژه پژوهان، معتقدند كه وحی، اصل و قاعده‌ ای برای رساندن علم و غیر آن است. ویژگی‌ های وحی، عبارت است از: اشاره‌‌ سریع به نوشتار و رسالت، و گاهی اعلام به رمز و تعریض، و زمانی به صوت برهنه از تركیب، اشاره به برخی اعضا، و زمانی به الهام و كلام پنهان. بنابراین، پنهان، سریع و مرموز بودن از اركان اصلی وحی به شمار می‌ رود. ابن فارس در مقائیس می گوید: «وحی تعلیم به صورت پنهان است». ابن منظور می گوید: «وحی اشاره، نوشتن، الهام، سخن پنهانی و آنچه که به دیگری القاء می گردد، می باشد». از این تعبیرات به خوبى استفاده میشود كه در وحى اشاره از یك سو و سرعت از سوى دیگر نهفته شده، و به همین دلیل براى ارتباط مرموز و سریع انبیاء با عالم غیب، و ذات پاك پروردگار، این كلمه استخدام شده است. با توجه به سخنان این گروه از لغت شناسان عرب می توان حدس زد که وحی آن القای به غیر است که در آن دو عنصر وجود داشته باشد، یکی: خفاء و پنهانی، دومی: سرعت و تندی و اگر به ارتباطی که پیامبران با خدا برقرار می کنند و تعالیم و احکام الهی را دریافت می نمایند، وحی می گویند از این نظر است که این یک نوع آموزش، غیر عادی و پنهانی است و به سرعت صورت می گیرد.