اطاعت از پیامبران به اذن خدا

اساس اطاعت از پیغمبر، اذن خداست. همان گونه که رسالت پیامبر و معجزه‌ او و نصرت و پیروزیش به اذن خداست؛ اطاعت از او نیز به اذن خداست.
هیچ پیامبری اعزام نمی‌شود، مگر این که به اذن خدا مطاع باشد، یعنی آنچه پیغمبر می گوید، وحی است و به اذن خدا باید از او اطاعت کرد. در سوره حشر درباره‌ پیغمبر اسلام می‌ فرماید: «ما اتیکم الرسول فخذوه و ما نهیکم عنه فانتهوا» (حشر/ 7) یا در مورد دیگر می‌فرماید: «اطیعوا الله واطیعوا الرسول و أولی الأمر منکم» (نساء/ 59).
اطاعت از رسول به اذن خداست. قهرا رسول چیزی جز حق نخواهد گفت، چون خدا جز ‌اطاعت حق چیز دیگر‌ را اجازه نمی دهد: «ان هدی الله هو‌ الهدی» (بقره/ 120) «فالحق و الحق اقول» (ص/ 84)، «و هو یهدی السبیل» (احزاب/ 4).
ممکن نیست که خداوند اجازه‌ اطاعت از باطل بدهد، عصمت پیامبران نیز با همین مسئله تثبیت می‌شود. چون هر پیغمبری باید مطاع باشد و این اطاعت هم به اذن خداست، اگر پیغمبر معصوم نباشد و خلاف بگوید، یا خلاف بکند، لازمه اش این است که دیگران از باطل او اطاعت کنند؛ در حالی که خداوند باطل را سرکوب می‌کند و به آن اجازه‌ پیروزی نمی دهد.
و بر همین اساس از رسول اکرم (ص) رسیده است: «لاطاعة لمخلوق فی معصیة الخالق؛ هرگز نمی توان دستور یا پیشنهاد نا مشروع کسی را در برابر فرمان خداوند قبول و پیروی کرد.»
مردم در برابر انبیا دو گروه بودند: عده ای که بر همان فطرت اولیه باقیو از صفای ضمیر برخوردار بودند، دعوت انبیا را پذیرفتند و عده ای که گرفتار استکبار و اسیر شهوت و غضب بودند، با آنان به مبارزه برخاستند و انبیا با پذیرش شهادت یا هجرت سبب پیروزی حق را فراهم کردند.
هر کس در برابر انبیا قیام کند، خداوند، او را مخذول و تفکر الحادی و مکتب مادی او را ابطال می کند و در نتیجه وحی و مکتب الهی انبیا را احیا می‌کند. ممکن است طاغیان متمرد شخص پیامبر را شهید کنند، اما شخصیت و ره‌ آورد او را هرگز نمی‌توانند از بین ببرند. سنت خداوند بر این است که انبیا را پیروز کند و منظور آن نیست که خداوند، وجود مادی آنان را برای همیشه حفظ می‌کند، زیرا وجود مادی اینها مانند وجود افراد دیگر زوال پذیر است: «کل نفس ذائقة الموت» (آل عمران/ 185). ولی شخصیت حقوقی انبیا که همان ره‌ آورد آسمانی آنهاست، هرگز آسیب نمی‌بیند.
امکان ندارد تبهکاران طغیانگر بتوانند عصاره‌ نبوت و ره آورد پیامبران را به دست فراموشی بسپارند و قرآن که از سویی تصریح می‌کند که مستکبران عده ای از انبیا را کشتند و عده‌ای را تبعید کردند، از طرف دیگر می‌ فرماید: همه‌ انبیا موفق شدند و هیچ پیامبری نیست که پیروز نشده باشد؛ فکرش را القا نکرده و دینش را در بین مردم رواج نداده باشد.